در یکم آذرماه ۱۳۷۷ برگی دیگر از خشونت‌های سیاسی در تاریخ ایران ورق خورد و داستان مظلومانه غرقه در خون شدنِ پروانه اسکندری و داریوش فروهر دو تلاشگر دیرپای راه آزادی و استقلال و سربلندی ایران، نگارش یافت.
مهدی جلیل‌خانی نویسنده وب‌لاگ «بوی‌کاغذ» با بیان این مطلب در ادامه می‌نویسد: «این قتل سیاسی حلقه‌ای از زنجیره‌ای بود که در کوتاه‌تر از یک‌ماه منجر به ربودن و کشته شدن چند تن از شخصیت‌های دگراندیش شد. با این جنایت‌ها روح و روان جامعه مشوش و اذهان عمومی درون و بیرون کشور به شدت تحت تأثیر قرار گرفت و به اعتراض عمومی منجر شد. بی‌گمان اگر نبود کوشش رئیس‌جمهور وقت و تلاش‌های آگاهی‌بخش مطبوعات، این زنجیره هم‌چنان افسار گسیخته به قربانی گرفتن ادامه می‌داد.
هر چند جنایت در ذات خود نفرت‌انگیز است اما این قتل‌ها از آن جهت بیش‌تر نفرت‌انگیز بود که برخی از عوامل حاکمیت مرتکب چنین جنایتی بودند و از سویی قربانیان از شهروندان عادی و بدون دفاع و بدون قشون و نفر بودند. مأموریتی که مطابق شرح وظایف قانونی و عرفی و اخلاقی می‌باید مدافعان حقوق شهروندی افراد جامعه باشند، مرتکب چنین جنایتی شدند.
پی‌آمد اعمال خشونت در دوران پس از انقلاب به وارد آمدن آسیب‌های جدی در گفتمان سیاسی ایران منجر شده است که شوربختانه هنوز هم خودنمایی آن را در برخورد با اعتراض‌های مسالمت‌آمیز خیابانی و یا در بازداشتگاه‌هایی همچون کهریزک و یا در کشتار دسته‌جمعی نظامیان به روش انتحاری و یا ترورهای خیابانی در مناطق مرزی و یا اعدام‌های شتابزده و خارج از قانون می‌بینیم. حاکم شدن منطق خشونت به جای مسالمت، گفت‌وگو، قانون و رعایت حقوق دیگران، دور باطلی از خشم و حذف را به ارمغان می‌آورد که راه به هیچ بی‌راهه‌ای هم نمی‌گشاید. طراحان این خط مشی، از خشونت به عنوان ابزاری برای حذف رقیب سیاسی و به کرسی نشاندن دیدگاه‌ها و احراز موقعیت سیاسی استفاده می‌کنند. غافل از این‌که تجربیات بشری همواره ثابت کرده که بازتولید خشونت، خشونت است و نتیجه‌ی چرخه‌ی خشونت چیزی جز شعله‌ور کردن آتش کینه‌ورزی و بالا رفتن ظرفیت انتقام‌جویی جامعه و از بین رفتن توان ملی و در آخر رهنمون کردن جامعه به قهقرای عقب‌ماندگی و درماندگی در پی نخواهد داشت و پشتیبانان و کارگزاران آن نیز از آتش خشونتی که خود افروخته‌اند، در امان نخواهند ماند.
در سال‌مرگ آن دو سرباز نهضت ملی ایران و رهروان راه مصدق با ارج نهادن به آرمان‌های ایران‌دوستی و آزادی‌خواهی آنان هرگونه اعمال خشونت از سوی هر نیرو، خواه درون و یا بیرون از قدرت سیاسی را خلاف منافع ملی و مصالح کشور دانسته و به عاملان آن هشدار می‌دهیم از تجربیات تاریخی درس گرفته و آزموده را دوباره نیازمایند.»
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
