40 روز تا پنجاهمین سال درگذشت «آلبر کامو»، نویسنده فرانسوی مانده‌است و رسانه‌های جهان این سؤال را پرسیده‌اند که آیا پیکر او به خواسته نیکلا سارکوزی به پاریس می‌رود؟
اگر بخواهیم صحنه مرگ آلبر کامو را مرور کنیم باید بگوییم: او اول یک بلیط قطار گرفته‌بود که با آن به پاریس برود، ولی بعد سوار یک اتومبیل شد. بعد یکی از لاستیک‌های ماشین ترکید و آلبر کامو که آن موقع نویسنده معروفی شده‌بود به خاطر همان حادثه جانش را از دست داد. او 46 سال بیشتر نداشت.
کامو را سال 1960 در روستای کوچکی به اسم «لورمارین» دفن کردند که بیشه‌های زیتون و سروهای بلندش او را به یاد زادگاه الجزایری‌اش می‌انداختند.
آخر او در شهر کوچک موندووی که آن زمان بخشی از الجزایر فرانسه بود به دنیا آمده‌بود.
او همیشه می‌گفت «وارث فرهنگی مدیترانه است
اما کامو آن‌قدر زنده نماند تا شاهد تغییراتی شود که در 1962 با پایان یافتن جنگ استقلال الجزایر، این کشور را بدل به یک جمهوری کاملن مستقل و خودمختار کرد.
خود او همیشه می‌گفت «وارث فرهنگی مدیترانه است» و هیچ وقت نمی‌گفت «وارث فرهنگی فرانسه است.»
حالا باید کامو را از خاک یک چنین جایی که برای او همیشه پر از خاطره بوده درآورند و به «پانتئن» ببرند؛ جایی که انبوهی از مشاهیر و بزرگان فرانسوی دفن شده‌اند.
این چیزی است که دست کم نیکلا سارکوزی، رئیس جمهور فرانسه به آن فکر می‌کند.
منتقدان می‌گویند سارکوزی با این کار می‌خواهد دنیای پس از مرگ این نویسنده را تصاحب کند تا از این طریق به خواسته خود برسد.
سارکوزی یک ویژگی شناخته شده دارد و آن این است که فقط کتاب‌های انگشت‌شماری را می‌خواند.
او وقتی کتابی را می‌خواند تیم مطبوعاتی‌اش کاری می‌کنند که کتابی را که رئیس‌جمهور خوانده است، رسانه‌ای کنند.
وقتی ژان ماری لوکلزیو، نویسنده فرانسوی جایزه نوبل ادبی سال 2008 را برد سارکوزی در سفرش به واشنگتن برای اجلاس سران G20 یکی از کتاب‌های او را با خود برد.
بلافاصله بعد از آن، گزارشگرانی که نزدیک به دولت بودند و حوزه فعالیتشان دولت است درباره آن مطلب نوشتند.
سارکوزی در سفرش در سال 2007 به الجزایر در بازدید کوتاهی که از یکی از شهرهای ساحلی دریای مدیترانه داشت با شوق و ذوق از آثار کامو تعریف کرده‌بود.
از آن‌جا که او خودش را کاموخوان حساب می‌کرد، گفته بود تقریبن متأسف است از این‌که خودش در الجزایر به دنیا نیامده‌است.
در ساحل همان دریای مدیترانه و جلوی چشمان رئیس جمهور بخشی از قسمت اول رمان معروف «بیگانه» که در آن مرد جوان به یک عرب شلیک می‌کند، به صورت تئاتر اجرا شد.
سارکوزی حالا دوست دارد که کامو را در پانتئن دفن کنند و از این طریق علاقه خودش را به ادبیات فاخر نشان دهد
سارکوزی حالا دوست دارد که کامو را در پانتئن دفن کنند و از این طریق علاقه خودش را به ادبیات فاخر نشان دهد اما نویسندگان این ادبیات چندان محل نمی‌گذارند.
او در گذشته این مسأله را که متقاضیان کارهای خدمات عمومی باید رمان‌های تاریخی را بخوانند مسخره کرده بود.
تعدادی از روشنفکران علیه این رفتار اعتراض کردند و کتابی که رئیس جمهور آن را مسخره کرده بود به یک از کتاب‌های پرفروش فرانسه تبدیل شد.
سارکوزی درباره برنامه اش برای خاکسپاری کامو در کلیسای پانتئن گفته‌است «اگر این کار انجام شود به یک سمبل خارق‌العاده تبدیل می‌شود.»
او قبلن با خانواده کامو درباره این مسأله صحبت کرده‌است تا رضایت آن‌ها را به دست آورد.
ژاک شیراک، رئیس‌جمهور فرانسه قبل از آن توانسته‌بود پیکرهای «آندره مالرو» و «الکساندر دوما» را که از نویسندگان سرشناس فرانسوی هستند به پانتئن ببرد.
در کنار نویسندگان و فیلسوفان معروفی که در پانتئن دفن شده‌اند شمار زیادی هم از سیاستمداران و دانشمندان فرانسوی به چشم می‌خورد.
برای مثال «ژان مونه» و «ماری کوری» از جمله این افراد هستند. خود ماری کوری تا امروز تنها زنی است که در پانتئن به خاک سپرده شده‌است.
کاخ الیزه وقتی پیشنهاد رئیس‌جمهور فرانسه در رسانه‌ها منعکس شد در اظهارنظری گفت «کامو لایق این کار است.»
چهارم ژانویه (14 دی) پنجاهمین سالگرد درگذشت کامو است.
احتمالن سارکوزی حساب مقاومت‌ها در برابر خواسته‌اش را نکرده چرا که تاکنون کسی از آن حمایت نکرده‌است.
«کاترین کامو»، خواهر این نویسنده فرانسوی گفته‌است کامو این تشریفات و احترام‌ها را دوست نداشته‌است.
او حتی جایزه نوبل ادبیات را که سال 1957 به او اهداء شد به دلیل نیازهای مالی قبول کرد.
کامو بی‌آن‌که خودش را در دسته اگزیستانسیالیست‌ها حساب کند نویسنده‌ای با این طرز فکر شمرده می‌شود و اعتقاد زیادی به سیاستمداران ندارد.
او در کتاب «انسان طاغی» خودش بارها از حرف‌های سیاستمدارن انتقاد کرده و گفته است اعتقادی به دروغ‌های آن‌ها ندارد
او در کتاب «انسان طاغی» خودش بارها از حرف‌های سیاستمدارن انتقاد کرده و گفته است اعتقادی به دروغ‌های آن‌ها ندارد.
اما این‌که قبر کامو در قبرستان «دورفرید» شکافته می‌شود و به پانتئن در مرکز پاریس آورده می‌شود مسأله‌ای است که خانواده او تصمیم گیری می‌کنند.
ژان کامو، پسر این نویسنده فعلن با نبش قبر پدرش مخالفت کرده و تلویحن پیشنهاد رئیس‌جمهور فرانسه را نوعی کج فهمی نسبت به شیوه زندگی آلبر کامو توصیف کرده‌است.
از سوی دیگر کاترین کامو نیز در اظهارنظری گفته‌است: «پدرم از کارهای تشریفاتی این‌چنینی بیزار بود.»
اگر قرار باشد تابوتی تازه برای آلبر کامو بسازند و به پانتئن منتقلش کنند، این مَرکَب چوبی در کنار «امیل زولا»، «ژان ژاک روسو» و «ویکتور هوگو» دفن خواهد شد.
منبع: خبرگزاری فارس
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
