مجید بهشتی/ رادیو کوچه
تیرماه امسال 3 سال از مرگ نابه‌هنگام ستاره بازی‌گری ایران گذشت.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
«خسروی شکیبایی» ساعت چهار صبح بیست‌و‌هشتم تیر ماه در چنین روزی در بیمارستان «پارسیان» تهران در اثر نارسایی قلبی دار فانی را وداع گفت.
«خسرو شکیایی» بازی‌گر و دوبلور با‌سابقه ایرانی که بازی‌های درخشان او در فیلم‌هایی چون «هامون»، «خواهران غریب»، «خط قرمز »، «کاغذ بی‌خط» با گذشت سال‌ها هنوز در خاطره‌ها باقی است پس از مدت‌ها دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطان از دنیا رفت.
وی که از دانش‌آموختگان بازی‌گری در دانش‌کده هنرهای زیبای دانش‌گاه تهران به شمار می‌رفت کار بازی‌گری را در جوانی و از بازی‌گری تاتر آغاز کرد؛ پس از آن با بازی در فیلم خط قرمز ساخته «مسعود کیمیایی» پا به سینما گذاشت و تا سال 1387 به ایفای نقش در ده‌‌ها فیلم و سریال پرداخت.
«شکیبایی» در طول دوران بازی‌گری 3 بار برنده سیمرغ طلایی به‌ترین بازی‌گر جشن‌واره فجر و یک بار برنده دیپلم افتخار به‌ترین بازی‌گر هم‌چنین برنده عنوان ماندگارترین نقش تاریخ سینمای ایران برای بازی در نقش «حمید هامون» از سوی مجله فیلم و بسیاری دیگر از عنوان‌ها و جوایز جشن‌واره‌های معتبر داخلی شد. سومین سال‌گرد درگذشت او گرامی باد .
نظر «حامد بهداد» درباره کم کاری«هدیه تهرانی»
«حامد بهداد» در گفت‌وگویی با روزنامه تماشا حرف‌های متفاوتی درباره کم‌کاری «هدیه تهرانی» زده است.
او در بخش‌هایی از مصاحبه خود در پاسخ به سوالی که چرا «هدیه تهرانی» کم کار می‌کند گفته: «اتفاقن من مخالف صد در صد کم کاری او هستم. چهار سال از سینما دور بود و بعد از ۴ سال فیلم «هفت دقیقه تاپاییز» را که خود من هم بازی‌گر آن فیلم بودم بازی کرد که چی؟ درست است که یک سفری هم به درونش داشته اما بعد از۴سال بازی کرد که چی؟»
وی درادامه گفته: «چهار سال نبود و کلی بازی‌گر الکی جای او را گفتند. او هم در میان‌سالی است و عمرش دارد می‌رود. نکند او سنش متوقف شده؟ مگر هنوز در۲۲سالگی مانده؟ اتفاقن من با این کارش مخالفم. او باید در این سینما سالی یک بار فیلم بازی می‌کرد. همه کار‌گردان‌ها و تهیه کننده‌ها می‌خواهند که او در فیلم‌های‌شان بازی کند. همه می‌خواهند پس باید بازی می‌کرد.»
خبری از یک هنرمند نقاش عاشق
به گزارش فرارو هنرمندی که نقاشی می‌کند، قالی می‌بافد، گل‌سازی و خوش‌نویسی‌هایش تماشایی است، تمام این‌ها را با کمک پاها انجام می‌دهد. البته نه ساده و ابتدایی؛ خلاقانه و تحسین‌برانگیز. او «زهره اعتضاد» است. در ظاهر دو دست ندارد ولی از دیگر هنرمندان عقب‌تر نیست سال 1341 در تهران، دختری متولد شد که از هر دو دوست دچار معلولیت بود. وی سال‌های ابتدایی مدرسه را در کنار دانش‌آموزان استثنایی گذراند؛ اما خانواده و مربیان به زودی دریافتند که او قادر است در مدارس عادی و دوش به دوش دانش‌آموزان معمولی تحصیل کند. همین نیز شد و زهره اعتضاد با موفقیتی چشم‌گیر از عهده این امر برآمد.
پس پایان دوره متوسطه، تصمیم گرفت زندگی خود را وقف آموزش کودکان استثنایی کند. او 14 سال در آموزش و پرورش خدمت کرد و با عشقی تمام، دانش‌آموزانش را تعلیم داد. او در آموزش سخت‌گیری‌های خاص خود را داشت و برخلاف تصور دیگران، از دانش‌آموزان استثنایی تکالیفی می‌خواست که باور داشت قادر به انجام آن هستند. بچه‌ها نیز در برابر آموزش‌های وی مقاومت نمی‌کردند. چرا که معلم‌شان به‌ترین الگوی آن‌ها در استفاده از مهارت‌ها بود.
تا این‌که پدرش بیمار شد. او که خانواده‌اش را در آموزش و رشد استعدادهایش بسیار موثر می‌دانست، تصمیم گرفت برای پرستاری از پدر، تقاضای بازنشستگی پیش از موعد کند و به نگه‌داری از پدر مشغول باشد. اما این نیز سبب نشد تا از ادامه تحصیل باز ماند.
«زهره اعتضاد» هم‌اکنون علاوه بر انجام انواع هنرها، هم‌چون نقاشی، خوش‌نویسی، قالی‌بافی، گلیم‌بافی، طراحی قالی و گل‌سازی، در دانش‌گاه در مقطع کارشناسی‌ارشد، روان‌شناسی می‌خواند.
هنرهایش را بارها بارها به نمایش گذاشته است؛ در بیش از 60 نمایش‌گاه داخلی و 10 نمایش‌گاه خارجی در کشورهای سوریه، لبنان، چین، تایلند، قطر، مکه و امارات عربی. در سفرهایی که برای برپایی نمایش‌گاه انجام داده، به عضویت انجمن بین‌المللی نقاشان آلمان درآمد. هم‌چنین با افرادی سرشناسی دیدار و ملاقات داشته و از آنان هدایایی دریافت کرده است. رییس جمهوری کشور چین و «بی‌نظیر بوتو» نخست وزیر فقید پاکستان از جمله چهره‌های سیاسی بودند که «اعتضاد» با آنان دیدار داشته است.
طبیعی است که وی هنگام تلاش و تمرین برای استفاده از انگشتان پا به جای دست، بارها شکست خورده و خسته شده است، ولی باز با انرژی مضاعفی بلند می‌شد و ادامه می‌داد تا سرانجام به جایی رسید که باید می‌رسید.
او همه مشکلات و موانعی که سر راهش بود را انگیزه‌ای می‌دید تا با قدم‌های محکم‌تری گام بردارد و برای تحقق خواسته‌هایش مصر باشم. روی آوردنش به هنر را به دلیل استعداد ذاتی خود می‌داند. از این رو برای تمام توانایی‌هایش را به کار بست تا ثابت کند معلولیت محدودیت نیست.
خوش‌نویسی به عنوان هنری خاموش روحی متعالی را در خود جای داده است
رییس انجمن خوش‌نویسان کشور ایران گفت: «خوش‌نویسی به عنوان هنری خاموش روحی متعالی را در خود جای داده است که تعالی جسم و ذهن هنرمند را به دنبال دارد.»
به گزارش ایسنا، «غلام‌حسین امیر خانی» در همایش خوش‌نویسان استان البرز که به همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان البرز برگزار شد گفت: «استان البرز دارای استادان برجسته‌ای در رشته خوش‌نویسی است؛ به طوری که هفت تن از خوش‌نویسان طراز اول کشوری ساکن این استان هستند و حضور این استادان برتر خوش‌نویسی کشور، وجود مسوولان هنر دوست استانی و هم‌چنین هنرجویانی که به این رشته عشق می‌ورزند بخشی از این سرمایه‌های عظیم استان البرز در این رشته هنری می‌باشد.»
وی افزود: «مقوله فرهنگ و هنر محصول گذشت زمان است و ممکن است سالیان متمادی بگذرد که یک موضوع به هنری ماندگار تبدیل شود.»
«امیرخانی» در ادامه از مشارکت بیش‌تر مسوولان فرهنگی استان البرز با هنرمندان خوش‌نویس به عنوان یکی از اهداف عمده برگزاری این همایش نام برد و گفت:«خوش‌نویسی به عنوان هنر پیوند دهنده ادبیات با فرهنگ اصیل ایرانی نیازمند حمایت بیش‌تر مسوولان کشوری و استانی است.»
رییس انجمن خوش‌نویسان کشور تصریح کرد: «خوش‌نویسی به عنوان هنری خاموش روحی متعالی را در خود جای داده است که تعالی جسم و ذهن هنرمند را به دنبال دارد.»
«امیرخانی» سپری کردن شش مرحله تلاش، یادگیری تکنیک، پختگی، مهارت، رسیدن به نقطه هنر و حصول صفای باطن را برای رسیدن به نقطه کمال در این رشته را ضروری دانست و گفت رسیدن به صفای باطن به عنوان آخرین مرحله از کمال در این رشته نیازمند سپری کردن سالیان متمادی و رسیدن هنرجو به مقام واقعی هنرمندی است.
وی در پایان برگزاری این همایش و نمایش‌گاه را مقدمه‌ای برای تشویق بیش‌تر مردم برای شناخت این هنر متعالی دانست و از حمایت ارشاد البرز برای برگزاری هرچه باشکوه‌تر این مراسم قدردانی کرد.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
