«متن قطع‌نامه سازمان ملل درمورد وضعیت حقوق بشر درایران»

رادیو کوچه

کمپین بین‌المللی حقوق بشردر ایران ترجمه فارسی متن کامل قطع‌نامه مجمع عمومی سازمان ملل درمورد وضعیت حقوق بشر در ایران که در تاریخ 7 آبان 1388 ارایه و در 29 آبان 1388 با 74 رای  به تصویب کمیته سوم مجمع عمومی رسید، به شرح زیر منتشر کرد:

جلسه شصت و چهارم

کمیته سوم

دستور جلسه: موضوع 69  (c)

حفاظت و ارتقاء حقوق  بشر:

وضعیت حقوق بشر و گزارش‌های گزارش‌گران ویژه و نمایندگان از کشورهای آندورا، استرالیا، اتریش، بلژیک، بلغارستان، کانادا، کروسی، قبرس، جمهوری چک، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، اسرائیل، ایرلند، ایتالیا، لتونی، لیختنشتاین، لیتوانی، لوگزامبورگ، مالتا، فدراسیون ماکرونشیا، موناکو، هلند، زلاند نو، نروژ، پالائو، لهستان، پرتغال، جمهوری مولدوی، رومانی، اسلواکی، اسلونی، اسپانیا، سوئد، جمهوری مسدونیا یوگسلاوی سابق، بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی، و ایالات متحده امریکا،  پیش‌نویس این قطع‌نامه را تهیه کرده‌اند:

وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران

مجمع عمومی، براساس منشور سازمان ملل متحد و هم‌چنین اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق‌های بین‌المللی حقوق بشر و سایر اسناد بین‌المللی حقوق بشر، قطع‌نامه‌های قبلی خود درباره وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران را یادآوری می‌کند که آخرین آن، قطع‌نامه شماره 91/63 مورخ 28 آذرماه 1388 می‌باشد.

1. از گزارش دبیرکل سازمان ملل که بدنبال قطع‌نامه 91/63 مجمع عمومی ارایه شده‌است، و درآن بسیاری از حوزه‌های نگران‌کننده مستمر درمورد حفاظت و ارتقاء حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران برجسته شده‌است، استفاده می‌کند و  باتوجه ویژه‌ای تغییرات منفی را در حوزه حقوق مدنی و سیاسی پس از انتخابات خردادماه 1388 مورد ملاحظه قرار می‌دهد و برخی از دستآوردهای مثبت را با رعایت شاخص‌های اقتصادی و اجتماعی به بحث می‌گذارد.

2. نگرانی عمیق خود را درمورد نقض جدی حقوق بشر که در جمهوری اسلامی ایران در جریان است، ابراز می‌کند. برخی از حوزه‌های مورد نقض در ایران از این قرار است:

a) شکنجه و مجازات یا رفتارهای خشن، غیرانسانی یا تحقیرآمیز از جمله قطع اعضای بدن و شلاق،

b) اعدام با شدت ادامه دارد و افزایش تعداد اعدام‌هایی که خارج از حفاظت‌های شناخته‌شده بین‌المللی، از جمله اعدام در ملاء عام و اعدام نوجوانان، اجرا می‌شوند،

c) سنگسارکردن بعنوان روشی از اعدام، و با جود این‌که رئیس قوه‌قضائیه بخش‌نامه منع سنگسار صادر کرد، افرادی هم‌چنان در زندان احکام اعدام به روش سنگسار دریافت می‌کنند،

d) بازداشت، سرکوب توام با خشونت و محکوم‌کردن زنانی که خواستار حق تجمع مسالمت‌آمیز هستند، کارزار تهدید و ارعاب زنان مدافع حقوق بشر، و ادامه تبعیض علیه زنان و دختران، هم در قانون و هم در عمل،

e)  تبعیض فزاینده  و نقض سایر حقوق بشر افراد اقلیت‌های مذهبی، قومی، زبانی یا سایر اقلیت‌های به رسمیت شناخته‌شده یا نشده، از جمله عرب‌ها، ترک‌ها، بلوچ‌ها، کردها، مسیحی‌ها، یهودیان، صوفی‌ها و مسلمانان سنی و حامیان آن‌ها، و بویژه حمله به بهائیان و باورهای آن‌ها در رسانه‌های دولتی، شواهد رو به گسترش تلاش‌های دولت در شناسایی بهائیان، کنترل و بازداشت خودسرانه آن‌ها، ممانعت از ورود بهائیان به دانشگاه و جلوگیری از فعالیت‌های باثبات اقتصادی آن‌ها، و ادامه بازداشت هفت تن از رهبران جامعه بهائیان که در اسفند ماه 1386 و فروردین 1387 دستگیر شدند، این افراد  بدون دسترسی بموقع و کافی به وکیل، با اتهامات سنگینی مواجه شده‌اند.

f) اعمال محدودیت‌های جدی، نظام‌مند و ادامه دار در آزادی تجمع و تشکل، و آزادی عقیده و بیان، از جمله محدودیت‌هایی که برای رسانه‌ها، کاربران اینترنت و اتحادیه‌های کارگری اعمال می شوند، و افزایش آزار و اذیت، ایجاد رعب و حشت و محاکمه مخالفان سیاسی و مدافعان حقوق بشر در همه سطوح جامعه، که ازمیان آن‌ها، به بازداشت و سرکوب خشونت‌بار رهبران اتحادیه‌های کارگری، اعضای اتحادیه‌ها و دانشجویان که به صورت مسالمت‌آمیز تجمع می‌کنند، و بستن اجباری کانون مدافعان حقوق بشر و بدنبال آن بازداشت و آزار و اذیت تعدادی از همکاران کانون اشاره می کند.

g) محدودیت‌ها و موانع شدید برای آزادی مذهب و اعتقاد، از جمله بازداشت خودسرانه، دستگیری تعداد بی‌شماری  از کسانی که خواستار آزادی مذهب و اعتقاد هستند و صدور احکام طولانی مدت زندان برای آن‌ها.

h) ناتوانی پی در پی در رعایت حقوق قانونی آئین دادرسی، و نقض حقوق افراد بازداشت شده، از جمله متهمینی که بدون اتهام در زندان یا در انفرادی‌ها نگه داشته می‌شوند، استفاده نظام مند و خودسرانه از بازداشت‌های طولانی مدت انفرادی، و عدم دسترسی بموقع به وکیل.

3. هم‌چنین نگرانی ویژه خود را نسبت به واکنش دولت جمهوری اسلامی ایران بدنبال انتخابات 22 خردادماه 1388 و افزایش هم‌زمان نقض حقوق بشر ابراز می‌کند، که بخشی از آن‌ها از این قرار هستند:

a)  آزار و اذیت و تهدید مخالفان، روزنامه‌نگاران و سایر نمایندگان رسانه‌ها، وب‌لاگ نویس‌ها، وکلا، روحانیون، مدافعان حقوق بشر، دانشگاهیان، دانشجویان  و همه کسانی که خواستار حق تجمع و تشکل مسالمت‌آمیز و آزادی عقیده و بیان بودند با بازداشت خودسرانه آن‌ها یا ناپدید شدنشان که منجر به زخمی‌شدن و مرگ تعداد بسیار زیادی شده‌است.

b) اعمال خشونت و تهدید توسط نیروهای نظامی‌ای که توسط دولت هدایت می‌شدند برای پراکنده کردن اجباری شهروندانی که از حق آزادی تجمع و تشکل مسالمت آمیز خود استفاده می‌کردند، که هم‌چنین منجر به زخمی‌شدن و کشته‌شدن تعداد بسیار زیادی شد.

c)  مداخله در حق برخورداری از دادرسی عادلانه که از میان آن‌ها می‌توان به برگزاری دادگاه‌های گروهی و ممنوعیت دسترسی مناسب  متهمین به وکلای قانونی  اشاره کرد که منجر به احکام مرگ و حبس‌های طولانی مدت برای برخی از متهمین شد.

d) اعمال اعتراف اجباری و آزار زندانیان که از میان موارد گزارش‌شده می‌توان به تجاوز جنسی و شکنجه اشاره کرد.

e)  شدت گرفتن میزان اعدام‌ها در ماه‌های پس از انتخابات.

f)  اعمال محدودیت‌های بیشتر در آزادی بیان از جمله محدودیت شدید برای پوشش تظاهرات توسط رسانه‌ها و اختلال در ارتباطات و اینترنت، و بستن اجباری دفاتر تعدادی از سازمان‌هایی که درمورد وضعیت زندانیان بعد از انتخابات تحقیق می‌کردند.

g)   بازداشت خودسرانه و زندانی‌کردن کارمندان سفارت های خارجی در تهران و به این ترتیب مداخله بیش از حد در کار و عمل‌کرد آن هئیت‌ها که با پیمان وین در روابط سیاسی و پیمان وین در روابط کنسولگری مغایر است.

4.  از دولت جمهوری اسلامی ایران خواسته می‌شود که به دغدغه‌های اساسی‌ای که در گزارش دبیرکل مطرح شده بپردازد، و بالاخص به اقدامات ارایه‌شده در قطع‌نامه قبلی مجمع عمومی عمل کند و الزامات حقوق بشر خود را  بویژه در موارد ذیل، هم در قانون و هم در عمل، رعایت کند:

a)  حذف قطع عضو، شلاق و سایر اشکال شکنجه و مجازات یا رفتارهای خشن، غیر انسانی و تحقیر‌آمیز از قانون و در عمل،

b)    حذف اعدام در ملاء عام و سایر اعدام هایی که خارج از اصول حفاظت‌شده بین‌المللی اجرا می‌شوند،

c)  حذف اعدام افرادی که در زمان ارتکاب جرم زیر سن 18 سال هستند طبق الزامات ایران در ماده 37 پیمان حقوق کودک و ماده 6 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی،

d)  حذف اعمال سنگسار بعنوان روشی از اعدام،

e)    حذف همه اشکال تبعیض و نقض حقوق بشر علیه زنان و دختران هم در قانون و هم در عمل،

f)    حذف همه اشکال تبعیض و سایر نقض‌های حقوق بشر افراد اقلیت‌های مذهبی، قومی، زبانی یا سایر اقلیت‌های به رسمیت شناخته شده یا نشده، خودداری از کنترل افراد بر اساس مذهب و اعتقاد آن‌ها، و تضمین دسترسی همه اقلیت ها  همانند همه مردم ایران به آموزش و اشتغال،

g)   اجرای گزارش گزارشگر ویژه در مورد تعصب مذهبی از جمله گزارش سال 1996 این گزارشگر ویژه که در آن راه‌هایی توصیه شده است که طبق آن‌ها جمهوری اسلامی ایران می تواند جامعه بهایی را به حال خود رها کند، و هم‌چنین درمورد 7 تن از رهبران جامعه بهایی که از سال 1387 در بازداشت هستند، حقوق آئین دادرسی که در قانون اساسی تضمین شده‌است از جمله حق دسترسی مناسب به وکیل و حق برخورداری از دادرسی عادلانه رعایت شود.

h)  پایان‌دادن به آزار و اذیت و تهدید مخالفان سیاسی و مدافعان حقوق بشر، دانشجویان، دانشگاهیان، روزنامه نگاران و سایر نمایندگان رسانه‌ها، وب لاگ نویسان، روحانیون و وکلا با آزادکردن افرادی که بطور خودسرانه در بازداشت بسر می‌برند یا افرادی که به‌خاطر دیدگاه‌های سیاسی خود بازداشت شده‌اند از جمله کسانی که پس از انتخابات ریاست جمهوری 22 خرداد ماه 1388 بازداشت شده اند.

i)   رعایت حقوق قانونی آئین دادرسی، پایان‌دادن به مصونیت ناقضین حقوق بشر، و انجام یک تحقیق معتبر، بی‌طرفانه و مستقل درمورد اظهارات مطرح‌شده درمورد نقض حقوق بشر پس از انتخابات ریاست‌جمهوری،

5.    علاوه بر همه این‌ها از دولت جمهوری اسلامی ایران می‌خواهد که سابقه هم‌کاری نامناسب خود را با مراجع بین المللی حقوق بشر  از طرق مختلف جبران کند  که  از میان آن‌ها می‌توان به ارایه گزارش از الزامات ایران به هئیت‌های پیمان اسنادی که ایران عضو آن ست و هم‌کاری کامل با همه مراجع بین‌المللی حقوق بشر اشاره کرد، هم‌چنین  به دولت جمهوری اسلامی ایران پیشنهاد می‌کند که به پیداکردن راه‌های هم‌کاری با سازمان ملل متحد از جمله با اداره کمیسیونر عالی حقوق بشر،  در حوزه اصلاح قضایی و حقوق بشر ادامه دهد.

6.  از این‌که جمهوری اسلامی ایران علیرغم  ارایه دعوت‌نامه دایمی به همه صاحبان وظایف روندهای ویژه که به طور موضوعی فعالیت می‌کنند، هیچ‌یک از درخواست‌های مراجع ویژه را برای بازدید از ایران در 4 سال گذشته اجابت نکرده و به مکاتبات بسیار زیادی که از سوی همه مراجع ویژه انجام شده، پاسخ نداده‌است، عمیقن ابراز نگرانی می‌کند و قوین به دولت جمهوری اسلامی ایران توصیه می‌کند که به طور کامل با مراجع ویژه هم‌کاری کند و بازدید آن‌ها را از این کشور تسهیل کند تا آن‌ها بتوانند تحقیقات معتبر و مستقلی را در مورد همه اظهارات مربوط به نقض حقوق بشر بویژه موارد مربوط به انتخابات 22 خرداد 1388، انجام دهند.

7. از صاحبان وظایف روندهای ویژه‌ای که به طور موضوعی فعالیت می‌کنند می‌خواهد تا به وضعیت حقوق بشر در ایران به طور خاص توجه کنند، بویژه از گزارشگر ویژه اعدام‌های فراقانونی، شتابزده و خودسرانه، گزارشگر ویژه شکنجه و سایر مجازات یا رفتارهای خشن، غیرانسانی یا تحقیرآمیز، گزارشگر ویژه ارتقا و حفاظت از حق آزادی بیان و اعتقاد، گزارشگر ویژه مدافعان حقوق بشر، گروه کاری بازداشت‌های خودسرانه و گروه کاری درمورد ناپدیدشدگان اجباری یا غیرداوطلبانه می‌خواهد که با هدف تحقیق و گزارش در مورد خشونت‌ها و نقض حقوق بشر که پس از 22 خرداد ماه 1388 افزایش یافته، وضعیت حقوق بشر در ایران را نظارت کنند.

8.  از دبیرکل می‌خواهد که از پیشرفت‌هایی که در عملی‌کردن این قطع‌نامه حاصل می‌شود به شصت و پنجمین نشست مجمع عمومی گزارش دهد.

9.  تصمیم دارد که به بررسی وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران در شصت و پنجمین نشست خود تحت عنوان «ارتقا و حفاظت حقوق بشر» ادامه دهد.

«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»