«طرفداران ما یکل جکسو ن قسمت تیره او را نا دیده می گیرند»

همان طور که مردم خوا ستند فراموش کنند وقتی الویس پریزلی از دنیا رفت یک معتاد چاق بود، ما یکل جکسو ن هم بعد از مرگش با نا دیده گرفتن قسمت تیره زندگیش تبدیل به یک قدیس شده. کار جکسو ن از چها ر سال قبل، زمانی که برای آزا ر بچه ها در کا لیفرنیا محا کمه شد، تقریبا راکد بود. با وجود شها دت پسربچه 13 سا له ای که گفته بود جکسو ن عمل جنسی با او داشته، قا ضی تصمیم گرفت او را تبرعه کند. با این حال ضربه به شهرتش زده شد.    

دیوید ما رش، منتقد کار آزمده راک و نویسنده 1985 گفت، «بعد از محاکمه همه چیز تمام شد. ما یکل جکسون و رویا ی نیمه کاره اش در دام افتاد». «از نظر من، او به عنوان یک آدم مشهور قبل از این که به عنوان انسان واقعاً بمیرد مرده بود. این چند سال اخیر خیلی تا ثر آور بوده. به نو عی خود را از آن آدم مشهور و پر آوا زه به آدمی  معمولی و پا یین سقوط داد. که این واقعاً باعث شرمندگی است.»

روز های پس از مرگ شاه پر آوا زه پاپ در سن 50 سالگی در 25 ژو ین، گزارش هایی از استفاده نابجا ی داروها ی تجویز نشده داده شد، که ما را به یاد مشروبا ت دارو یی که الویس پریزلی قبل از مرگش در 1977 استفاده می کرد، می اندازد. مثل الویس، فروش کا رهای جکسون هم بعد از مرگش همه یک دفعه بالا رفت. شرکت های سازنده به تکاپو افتاده اند تا بتوانند به سفارش های طرفداران او در دنیا برای آلبوم هایش، پاسخ دهند. و همان طور که طرفدارن الویس صورت جوان او را ترجیح می دادند، طرفداران جکسون هم صورت قبل از جراحی های عجیبش ترجیح می دهند.

مارگو جفرسون، نویسنده کتاب 2006 در مورد زندگی مایکل جکسون، امیدوار است که مردم بتوانند احساساتشان را در مورد جکسون هنرمند با جکسون به عنوان یک آدم عادی جدا کنند. جفرسون گفت: « من فکر می کنم ما میتوانیم چند کار را با هم انجام دهیم وقتی کار به قدیس های فرهنگی مان می رسد. ما میتوانیم همزمان با استعداد درخشانشان به عنوان یک مایکل جکسون، مارلون براندو، جودی گارلند یا الویس زندگی کنیم و میتوانیم با آگاهی از ضرر های زیادی که آنها به خود، دیگران و حتی مردم زده اند، زندگی کنیم.»

بارنی هاسکینز، زندگینامه نویس موسیقی انگلیسی، با ناراحتی پیش بینی کرده بود که جکسون به نوعی شهید شهرت میشود.« چیزی که مرا گیج می کند این است که چطور طرفدارانش میتوانند تا این حدکوته بین باشند و واقعییت دو گانه بودن مایکل را انکار کنند.»

پسران جوان

در سال 1993، طبق گزارشی جکسون 23 میلیون دلار برای تبریه از اولین مورد تجاوز به بچه ها پرداخته بود. یک دهه بعد، در مصاحبه ای تلویزیونی با گستاخی گفته بود که هیچ اشکالی ندارد کسی با پسران جوان همبستر شود.

همان سال، سال 2003، دومین مورد اتهامات ارتباط جنسی اش با بچه ها اتفاق افتاد که با حکم خفیف تر تمام شد.

کریستوفر اندرسون، زندگینامه نویس کتاب 1994 با عنوان «مایکل جکسون بی اختیار»می گوید: «خواننده در طول سه سال از 1987، تقریبا هر شب را با پسر های بین 9 تا 14 سال گذرانده.»

استفان دیویس، خاطره نویس جکسون می گوید در سال 1987 وقتی برای مصاحبه در خانه انریکو ی او در کلیفرنیا بوده، پسرهای کم سن و سال را می دیده که مرتبا به آنجا می آمدند. « این بیشتر شبیه این بود که آنها برای پیک نیک پیش دایی مایکل می آمدند.امّا من فکر نمی نمیکنم که او هرگز دست به آنها زده باشد.»در حالی که ممکن است ادعای ارتباط جنسی اش شهرتش را لکّه دار کرده باشد و حرف و حدیث های مربوط به استفاده از موّاد مخدر و جراحی پلاستیک اش سال ها ادامه پیدا کند، میراث موسیقی جکسون کاملا امن است، حتا گر بهترین روزها یش با زمان مرگش خیلی فاصله داشته باشد.

آلبوم 1982 اش به نام «هیجان انگیز»همیشه به عنوان پر فروش ترین آلبوم باقی می ماند، و این را مدیون موفقیت های ویدیو یی مثل «بیلی ژان»و «بزن»است. امّا «بد»در سال 1987، «خطرناک»در سال 1991 و «شکست ناپزیر»در سال 2001 به دنبال هم هزینه بیشتری صرف کردند و کمتر به فروش رفتند. هاسکینز گفت: «به نظر میرسد همه چیز در آلبوم “بد” توسط یک مجلس مشاوره یا کامپیوتر نوشته شده، آلبوم های بعدی هم خیلی بد و ضعیف بودند. مایکل آن قدر جعلی شده بود که حتی خودش هم نمی دنست چه چیز در موردش واقعی است.»

او اضافه کرد: «از آن بد تر، بدعت گذارانی مثل “پرنس” با آلبوم 1987 اش به نام ” نشانه زمان ها”، موسییقی هایی ساختند که ده برابر از آن چه که مایکل ساخته بود تند رو تر بود.»

موفقت ها ی دوران بچگی اش مثل “ABC” و “من آنجا خوا هم بود” به همراه برادر بزرگترش از جمله کار های به یاد ماندنی پاپ نوجوانان می ماند. جکسون همیشه پیش بینی این را می کرد که خودش به تنهایی مشهور شود و در 1979، کاری را که مردم شاهکار او می شناسند، به بازار داد.

هاسکینز گفت: «این شاهکار واقعاً صدای موسیقی پاپ سیاه پوستان در دهه 80 را زنده کرد و همه چیز با کار عالی فردی اش “نا ایست تا به اندازه کافی بگیری” شروع شد.»  میراث موسیقی اش کاملا امن است و این مسئله مهمی را در بر می گیرد که اگر زندگی جکسون تا این حد به هم ریخته نبود، او چه موفقیت دیگری به دست می آورد.

در پایان، میراث موسیقی اش کاملا امن است و این مسئله مهمی را در بر می گیرد که اگر زندگی جکسون تا این حد به هم ریخته نبود، او چه موفقیت دیگری به دست می آورد.

نیل آرمسترانگ، نویسنده رولینگ استون گفت: «جکسون باید فقط موسیقی می ساخت. هر کس که او را می دید شک نداشت که موسیقی در این مرد جریان دارد، و وقتی به رقص می رسید، او همه چیز را برای آن داشت. این همان کسی است که او باید باشد.»

«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»