دکتر محمد عاصمی شاعر و نویسنده و پژوهشگر ایرانی مقیم آلمان روز شنبه در بیمارستانی در نزدیکی شهر مونیخ درگذشت.
به گزارش بی‌بی‌سی؛ عاصمی در جوانی شاعر و نویسنده‌ای پرشور بود و اشعار حماسی او با امضای «شرنگ» در نشریات چپ منتشر می‌شد.
عاصمی در دوران توفانی پس از شهریور ۱۳۲۰ از هنرمندان تئاتر بود و در “تئاتر سعدی” به روی صحنه می‌رفت. او از شاگردان عبدالحسین نوشین کارگردان نامی تئاتر و عضو کمیته مرکزی حزب توده بود.
عاصمی در همان دوران با ایرن بازیگر نامدار تئاتر و سینمای ایران پیوند ازدواج بست، که دوام چندانی نداشت.
محمد عاصمی پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ تحت پیگرد قرار گرفت و ناگزیر شد ایران را ترک کند و در آلمان اقامت گزیند.
دکتر عاصمی از فروردین ۱۳۴۲ نشریۀ فرهنگی و اجتماعی کاوه را به زبان فارسی در مونیخ منتشر کرد. این نشریه به ویژه ناشر افکار و آثار نویسندگان و پژوهشگران ایرانی شد که در اروپا اقامت داشتند.
عاصمی، چنانکه خود در مصاحبه‌ای گفته است، نشریه‌ی خود را “کاوه” نامید، برای زنده داشتن یاد نشریه مهمی که نیم قرن پیش از آن برخی ادبای تبعیدی سرشناس ایرانی مانند سید حسن تقی‌زاده، علامه محمد قزوینی، محمد علی جمالزاده در برلین منتشر می‌کردند.
با مجله کاوه (با مدیریت عاصمی) گروه بزرگی از نویسندگان و پژوهشگران ایرانی همکاری داشتند، مانند سید محمد علی جمالزاده، دکتر پرویز ناتل خانلری، علی دشتی، عباس زریاب خویی، بزرگ علوی، احسان طبری، محمود تفضلی، علی نقی منزوی، سعیدی سیرجانی و دهها ادیب و متفکر دیگر.
دکتر عاصمی نویسنده‌ای خوش‌بیان، روشنفکری فهیم و انسانی بسیار مهربان و شوخ‌طبع بود. از او آثاری در تألیف و ترجمه باقی مانده است. آخرین کار او یک “سی دی” است که در آن شعرهای دوست خود مسعود عطایی را خوانده است. این اثر در زمستان ۲۰۰۸ به بازار آمد.
دکتر عاصمی از چند سال پیش از بیماری سرطان مری رنج می‌برد. او هنگام مرگ ۸۴ سال داشت.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
