هفدهم دسامبر مصادف با سال‌روز اختراع اولین هواپیمای قابل کنترل به دست اوریل رایت مخترع آمریکایی به همراه برادرش ویلبر رایت بود. این دو برادر سال ها بر روی گلایدر‌ها و وسایل نقلیه مشابه قبل از نخستین پروازشان کار می‌کردند. آنها هم چنین بخاطر ابداع اولین روش منطقی برای هدایت هواپیما شهرت دارند.
در هفدهم دسامبر 1903، برادران رایت از ایالت اهایو آمریکا ماشین ابداعی خود را به پرواز درآوردند. برادران رایت پس از تدارک و پیش بینی تمامی تمهیدات لازم برای انجام پروازی سهل و ایمن ، روز 14 دسامبر 1903 را برای اولین پرواز آزمایشی هواپیمای ابداعی خود انتخاب کردند که متاسفانه اولین اقدام آن ها هرگز موفقیت آمیز نبود. اما سرانجام آنها موفق شدند که در روز 17 دسامبر ، یعنی تنها سه روز بعد، هواپیمای یک موتوره خود را برای چهار مرتبه در آسمان به پرواز درآورند و نام خود را برای همیشه در صدر فهرست پرندگان انسان‌نما به ثبت رسانند.
آنها در سال 1901 با اضافه کردن یک سکان افقی ، یا به عبارت بهتر «بالابر»، در جلوی هواپیما موفق شدند تعادل طولی (یا جلو به عقب) هواپیما را حفظ کنند. یک سال بعد، آنها یک سکان عمودی نیز برای تعبیه در پشت هواپیما ابداع کردند تا به کمک آن بتوانند هواپیما را به سمت جناحین متمایل سازند و به عبارتی آن را در ارتفاع لازم به پرواز درآورند.
حوالی ظهر، یکی از معدود شاهدان پروازکه جوانی به نام «جانی مور» بود پس از دیدن موفقیت برادران رایت، در حالی که از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجید، شروع به دویدن در کنار ساحل کرد و فریاد زد: «آنها بالاخره موفق شدند»
در اولین آزمایش، ویلبر مسافتی در حدود چهل متر را در مدت زمانی در حدود 12 ثانیه طی کرد. در آخرین و طولانی‌ترین پرواز نیز که به وسیله اوریل انجام شد مسافتی در حدود سیصد متر در 59 ثانیه طی شد.
برادران رایت برای انجام پروازهای آزمایشی شان ناحیه‌ای را در ایالت کارولینای شمالی، کمی آن طرف‌تر از خطوط آهن حمل و نقل زمینی و همچنین کمی دورتر از کشتی‌های پهلو گرفته در ساحل را که نقطه بادخیز بسیار مناسبی بود، انتخاب کردند. این دو برادر به این دلیل ناحیه‌ای در نزدیکی ساحل را برای مقصود خود برگزیدند که اولن پوشش گیاهی مزاحمی در آن‌جا وجود نداشت و همچنین از چشمان جست وجوگر مردم عادی و نیز رقیبان کاملن به دور بود.
آنها در نزدیکی دهکده ماهیگیری «کیتی هاوک»، کمپی را برپا کردند. در یک صبح پنجشنبه که باد مناسبی نیز در فضای اطراف ساحل پیچیده بود ابتدا اوریل و سپس ویلبر و بعد بار دیگر اوریل و سپس ویلبر در مجموع چهار پرواز انجام دادند. هواپیمای دوباله آنها از روی یک ریل پرتاب چوبی به مسافت حدود 20 متر و در جهت مخالف بادی به سرعت بیش از 20 مایل در ساعت (بیش از 32 کیلومتر در ساعت) به هوا بر می‌خاست.
حوالی ظهر آن روز، یکی از معدود شاهدان این پروازها که جوانی به نام «جانی مور» بود پس از دیدن موفقیت برادران رایت، در حالی که از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجید، شروع به دویدن در کنار ساحل کرد و فریاد زد: «آنها بالاخره موفق شدند، آنها بالاخره موفق شدند، چقدر خوب شد که آنها بالاخره پرواز کردند.»
سرانجام «ویلبر رایت» که عمر کوتاه‌تری داشت در 30 مه 1912 در اثر ابتلا به بیماری تیفویید در سن چهل و پنج سالگی درگذشت و برادرش «اوریل» در 30 ژانویه 1948 در سن هفتاد و شش سالگی درگذشت.
هفدهم دسامبر مصادف با سال‌روز اختراع اولین هواپیمای قابل کنترل به دست اوریل رایت مخترع آمریکایی به همراه برادرش ویلبر رایت بود. این دو برادر سالها بر روی گلایدر‌ها و وسایل نقلیه مشابه قبل از نخستین پروازشان کار می‌کردند. آنها همچنین بخاطر ابداع اولین روش منطقی برای هدایت هواپیما شهرت دارند.
20091217-wright-koocheh
در هفدهم دسامبر 1903، برادران رایت از ایالت اهایو آمریکا ماشین ابداعی خود را به پرواز درآوردند. برادران رایت پس از تدارک و پیش بینی تمامی تمهیدات لازم برای انجام پروازی سهل و ایمن ، روز 14 دسامبر 1903 را برای اولین پرواز آزمایشی هواپیمای ابداعی خود انتخاب کردند که متاسفانه اولین اقدام آنها هرگز موفقیت آمیز نبود. اما سرانجام آنها موفق شدند که در روز 17 دسامبر ، یعنی تنها سه روز بعد ، هواپیمای یک موتوره خود را برای چهار مرتبه در آسمان به پرواز درآورند و نام خود را برای همیشه در صدر فهرست پرندگان انسان‌نما به ثبت رسانند.
آنها در سال 1901 با اضافه کردن یک سکان افقی ، یا به عبارت بهتر «بالابر»، در جلوی هواپیما موفق شدند تعادل طولی (یا جلو به عقب) هواپیما را حفظ کنند. یک سال بعد، آنها یک سکان عمودی نیز برای تعبیه در پشت هواپیما ابداع کردند تا به کمک آن بتوانند هواپیما را به سمت جناحین متمایل سازند و به عبارتی آن را در ارتفاع لازم به پرواز درآورند.
در اولین آزمایش، ویلبر مسافتی در حدود چهل متر را در مدت زمانی در حدود 12 ثانیه طی کرد. در آخرین و طولانی‌ترین پرواز نیز که به وسیله اوریل انجام شد مسافتی در حدود سیصد متر در 59 ثانیه طی شد.
برادران رایت برای انجام پروازهای آزمایشی شان ناحیه‌ای را در ایالت کارولینای شمالی، کمی آن طرف‌تر از خطوط آهن حمل و نقل زمینی و همچنین کمی دورتر از کشتی‌های پهلو گرفته در ساحل را که نقطه بادخیز بسیار مناسبی بود، انتخاب کردند. این دو برادر به این دلیل ناحیه‌ای در نزدیکی ساحل را برای مقصود خود برگزیدند که اولن پوشش گیاهی مزاحمی در آن‌جا وجود نداشت و همچنین از چشمان جست وجوگر مردم عادی و نیز رقیبان کاملن به دور بود.
آنها در نزدیکی دهکده ماهیگیری «کیتی هاوک»، کمپی را برپا کردند. در یک صبح پنجشنبه که باد مناسبی نیز در فضای اطراف ساحل پیچیده بود ابتدا اوریل و سپس ویلبر و بعد بار دیگر اوریل و سپس ویلبر در مجموع چهار پرواز انجام دادند. هواپیمای دوباله آنها از روی یک ریل پرتاب چوبی به مسافت حدود 20 متر و در جهت مخالف بادی به سرعت بیش از 20 مایل در ساعت (بیش از 32 کیلومتر در ساعت) به هوا بر می‌خاست.
حوالی ظهر آن روز، یکی از معدود شاهدان این پروازها که جوانی به نام «جانی مور» بود پس از دیدن موفقیت برادران رایت، در حالی که از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجید، شروع به دویدن در کنار ساحل کرد و فریاد زد: «آنها بالاخره موفق شدند، آنها بالاخره موفق شدند، چقدر خوب شد که آنها بالاخره پرواز کردند.»
سرانجام «ویلبر رایت» که عمر کوتاه‌تری داشت در 30 مه 1912 در اثر ابتلا به بیماری تیفویید در سن چهل و پنج سالگی درگذشت و برادرش «اوریل» در 30 ژانویه 1948 در سن هفتاد و شش سالگی درگذشت.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
