سحر بیاتی/ رادیو کوچه
درست نمی‌دانم کافه نشینی خیابانی از اروپا و کشورهایی چون فرانسه و ایتالیا آغاز شده یا از آسیا و کشورهایی چون مالزی، تایلند و ژاپن. اما این رسم دوست داشتنی و لذت‌بخش که در باران و آفتاب تنها چتری بزرگ سرپناهت باشد و گوشه‌ای از خیابان روی صندلی نشسته باشی و قدم‌های مردم را یکی یکی بشماری یک جور وابستگی خاص ایجاد می‌کند. شاید نه میلی داشته باشی به خوردن و نوشیدن نه دلیل خاصی داشته باشی برای نشستن، می‌شود ساعت‌ها نشست و فکر کرد. می‌شود قصه ساخت از تک تک قدم‌هایی که می‌گذرند یکی تند یکی کند، یکی با کفش‌های نو و واکس خورده یکی با کفش‌های جلو بازو ناخن‌های مرتب و لاک قرمز و دیگری لخ لخ کنان با دمپایی لاانگشتی که زندگی آسیا شرقی‌ها به آن وابستگی غریبی دارد.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
اما اصل مطلب این‌که در همین نزدیکی ده‌کده‌ای است که هوایش هوای جنوب شرق آسیاست و معماری‌اش معماری فرانسوی است. یعنی یک حس عجیب و غریب که در خود فرانسه هم نمی‌توانی آن را تجربه کنی هوای دم کرده و آفتابی و پوشش گیاهان استوایی از یک طرف و معماری ده‌کده از سویی دیگر عزمم را جزم کرده که بگوییم اینجا یک ناکجای دیدنی است. نژادهای زیادی از هندی- مالایی یا چینی- مالایی تا امروز دیدم اما این محله زیبا و دیدنی معروف‌ترین فرانسوی- مالایی دنیاست که تا امروز ندیده بودمش. محله‌ای پر از کافه و رستوارن خیابانی و مسقف.
اینجا آسیاست، مالزی، ده‌کده فرانسوی‌ها در بلندی‌های «برجایا» در دل جنگل‌های همیشه سرسبز استوایی.
بلندی‌های برجایا یک منطقه تفریحی کوهستانی در فاصله 45 کیلومتری از شهر کوالالامپور و در ارتفاع بیش از 2700 پایی قراردارد. این مرکز تفریحی در منطقه «بوکیت تینگی» و از مناطق خوش آب و هوای اطراف کوالالامپور است که هوای آن در شب بسیار خنک و مطبوع است و در صبح هنگام نیز مه صبح‌گاهی منطقه منظره بسیار دل‌انگیزی را برای گردش‌گران مجسم می‌کند. بخش اصلی این مرکز یک هتل بزرگ و زیبا است که به سبک روستاهای قرن شانزدهم فرانسه طراحی شده است و در دوسوی یک خیابان کوچک حال و هوای یک روستای اروپایی را برای بازدید کننده ترسیم می‌کند. برخلاف بسیاری از گفته‌ها و نوشته‌ها هیچ روستایی در این منطقه نبوده و فقط طراحی این هتل به سبک روستاهای قرن شانزدهم فرانسه است و نام شهرک فرانسوی مالزی یا ده‌کده فرانسوی مالزی ناشی از ترجمه نادرست مطالب نوشته شده در مورد این منطقه است.
پس از عبور از مسیر سرسبز و پر پیچ و خم جاده‌ای کوهستانی رسیدیم به قلعه‌ای که به عنوان پارکینگ از آن استفاده می‌شد.
و سپس با پای پیاده رسیدیم به ساختمان‌های زیبا و دیدنی ده‌کده. محله‌ای که مانند شهرهای اروپایی باستانی با یک پل چوبی متحرک بر روی یک خندق که دور تا دور ده‌کده را گرفته آغاز می‌شود.
البته یک برکه زیبا با قوی‌های سفید و ماهی جای خندق را گرفته است. خیابان اصلی که متل‌ها، رستوران‌ها، کافه‌ها و … را شامل می‌شود سنگ فرش شده و پنجره‌های چوبی رنگارنگ و تابلوهای دیدنی به سبک اروپایی توجه هر گردش‌گری را به خود جلب می‌کند.
دور تا دور این محله را جنگل‌های انبوه پوشانده و همین جنگل‌ها بهانه‌ای شده برای یک معمار ژاپنی به نام «کامی آریزومی سان» تا باغی در این منطقه طراحی کند و با کمک 22 متخصص و هنرمند ژاپنی آن را به اجرا بگذارد که به باغ ژاپنی شهرت یافته و مراسم چای ژاپنی و هم‌چنین ماساژ نیز در آن یافت می‌شود.
باغ ژاپنی و ده‌کده فرانسوی بخشی از منطقه دیدنی «برجایا هیلز» است. علاوه بر این‌ها مزارع کاشت سبزیجات «اورگانیک» هم در اینجا قرار دارد که می‌توانید از همان زمین‌های کوچک سبزیجات و صیفی‌جات طبیعی یا «اورگانیک» خریداری کنید. زمین بزرگ گلف «برجایا هیلز» هم به خصوص برای گردش‌گران و ساکنین اروپایی مالزی مکان دنجی است که در کنار پیست اسب سواری، میدان تیراندازی و باغ حیوانات می‌‌تواند سفری کوتاه اما به یادماندنی را برای همه گردش‌گران مالزی تدارک ببیند.
هنوز هم به جاذبه‌های گردش‌گری فکر می‌کنم که مالزی دارد و ما در ایران نداریم، هر چند جاذبه‌های دیدنی ایران حاصل قرن‌ها و سال‌ها تاریخ ورق خورده و شاید خاک خورده‌اش باشد که امروز نه محافظان خوبی برایش هستیم نه مبلغان خوبی که کار ما خیلی ساده‌تر از کار کسانی بود که از هیچ همه چیز می‌سازند و به نمایش عمومی گردش‌گران می‌گذارند تا هم کسب درآمد کرده باشند و هم اعتبار جهانی کسب کرده باشند و ما اعتبارات داشته‌مان را نیز چوب حراج می‌زنیم .
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
