سام شریف/ رادیو کوچه
در روزهای برفی و سرد زمستان‌های تهران، اسکی در دامنه‌های رشته کوه البرز – شمالی‌ترین نقطه‌ی تهران – انتخاب خوبی برای ورزش و تفریح محسوب می‌شود. گرچه این انتخاب برای شهروندان تهرانی اما و اگرهایی دارد.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
اگر به منطقه‌ی گاجره در شمال کوه‌های تهران و به فاصله‌ی 123 کیلومتری از مسیر جاده چالوس بروید مهم‌ترین پیست اسکی ایران و خاورمیانه را خواهید دید.
«دیزین» اولین پیست بین‌المللی ایران است. گرچه در تهران، پیست‌های «آبعلی»، شمشک»، «دربندسر» ،«خور» و چند پیست دیگر وجوددارند، اما سه مجموعه‌ی آبعلی، شمشک و دیزین از جهت امکانات اقامتی و رفاهی موقعیت ممتازتری نسبت به سایر پیست‌ها دارند.
دیزین با داشتن سه تله‌کابین، دو تله‌سیژ، هفت تله‌اسکی بشقابی و یک تله‌اسکی چکشی و امکانات رفاهی چون دو هتل، 19 کلبه و پنج رستوران پیست شاخص این مجموعه‌ها محسوب می‌شود. بزرگ بودن و ساده‌تر بودن شیب‌ها و هم‌چنین مدت زمان طولانی فصل اسکی در دیزین نیز از عوامل جذب بیشتر علاقه‌مندان است.
اسکی در باور عموم مردم ایران، ورزش مرفهین است. گرچه یک نگاه گذرا به ویترین فروشگاه‌های ورزشی و قیمت لوازم اسکی نشان می‌دهد این ادعا پر بیراه نیست
اسکی در باور عموم مردم ایران، ورزش مرفهین است. گرچه یک نگاه گذرا به ویترین فروشگاه‌های ورزشی و قیمت لوازم اسکی نشان می‌دهد این ادعا پر بیراه نیست. میانگین قیمت چوب اسکی، پوتین وباتوم که لوازم اصلی این ورزش مفرح‌اند حدود پانصددلار است که این رقم در مارک‌های مشهور و معتبر تا دو هزار دلار نیز می‌رسد و این به جز پوشاک اسکی که شامل کاپشن، شلوار، دستکش ، کلاه و عینک است که متوسط هزار دلار قیمت دارد.
گرچه در همه‌ی پیست‌های اسکی با هزینه‌ای حدود سی دلار می‌توان این وسایل را کرایه کرد، اما فاصله‌ی مکانی نسبتن دور پیست‌ها و هزینه‌ی رفت و آمد و گران بودن بلیط ورودی، این ورزش را برای اقشار متوسط جامعه به تفریحی لوکس و برای عموم مردم به ورزشی غیرقابل دسترسی تبدیل ساخته‌است.
سیاوش دانشجوی 22 ساله عمران که عضو شورای گروه کوه‌نوردی دانشٰگاهش است و تا به حال اسکی را تجربه نکرده، می‌گوید: «تنها عاملی که باعث می‌شود به اسکی حتی به عنوان تفریح هم فکر نکنم هزینه‌ی آن است. با آن پول می‌توانم وسایل کوهم را تجهیز کنم و برنامه‌های تفریحی دیگری بچینم. به شکل حرفه‌ای دنبال کردن اسکی برای بیشتر دانشجویان تقریبن محال است.»
گرچه «آزاده ساوه شمشکی»، مربی اسکی می‌گوید: «در سال‌های اخیر با امکانات ویژه‌ای که برای دانشجویان و جوانان فراهم شده – از جمله تخفیف‌ها و تورهای گروهی و رایگان بودن پیست‌ها برای بومیان مناطقی که پیست‌ها در آن‌ها قرار دارند- این ورزش در قشر متوسط نیز طرفدارانی پیدا کرده‌است. گرچه مربیان و ورزشکاران حرفه‌ای نیز در همین پیست‌ها مشغول تمرین‌اند اما به نظر می‌رسد که اکثریت اسکی‌بازان حاضر برای تفریح به پیست می‌آیند.»
آزاده می‌گوید: «تنها برای حدود سی‌درصد آدم‌های پیست، اسکی یک ورزش محسوب می‌شود و برای باقی تنها یک تفریح است. گرچه یکی از دلایل این مظلوم واقع‌شدن اسکی به عنوان ورزش، آموزش پرورش و دانشگاه‌ها هستند که تلاشی برای اشاعه‌ی این ورزش در قشر دانشجو – با تبلیغات و قراردادن امکانات مناسب – نمی‌کنند و حتی در سال‌های اخیر شرکت دختران دانش‌آموز در مسابقات اسکی را ممنوع کرده‌اند.»
این روزها که در تهران، پایتخت ایران؛ در همه‌ی میادین و خیابان‌های اصلی ماشین‌های ویژه‌ی پلیس را که برای ارشاد و برخورد با بدحجابان و دوست‌دخترها و دوست‌پسرها می‌توان دید، پیست‌های اسکی تهران تنها در روزهای آخر هفته شاهد پلیس‌های گشت ارشادند که بیشتر نمایشی به نظر می‌رسد. آزادی در پوشش برای زنان و عدم ترس از رابطه‌ی آزاد دوستانه برای دخترها و پسرها پیست‌های اسکی تهران را به مکانی تفریحی و ایده‌آل مبدل ساخته و همین موجب می‌شود که علی‌رغم هزینه‌ی نسبتن زیاد اسکی، پیست‌ها را مملو از جوانان بیست تا سی‌سال تهرانی ببینید.
با وجود همه‌ی هزینه‌ها و قیمت‌های گزاف این ورزش، مسافت طولانی، گشت‌های ارشاد در شهر و پیست، هنوز صبح‌های جمعه، جوانان تهرانی زیادی را می‌بینید که با چوب‌های اسکی که بر باربند ماشین‌هایشان بسته‌اند به پیست‌های اسکی می‌روند و سعی می‌کنند جمعه‌ی خاطره‌انگیزی را در جمع دوستانشان دور از شلوغی شهر بگذرانند.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
