مدرسه فمینیستی
سوگواری قلم سیمین بهبهانی درتشییع آیت اله منتظری؛ آن کس که «مکتب به مسند وانهشت…»
واگشتنش را دوست دارم
مردی که دامان شریفش
پاکیزه‌تر از آسمان بود
درقطره اشکش محبت
تابیده چون رنگین‌کمان بود
با همت وارستگی‌ها
درمنتهای خستگی‌ها
آیات مهر و حکم عدلش
تامرزبی مرزی روان بود
بخشید معنا را تکامل
چونان که بخشد غنچه را گل
زیراوجودش نیم دیگر
ازخطه‌ی نیمه جهان بود
واگشتنش را دوست‌دارم
بر توبه حرمت می‌گزارم
هرچند بنیانی دگررا
خود از نخستین بانیان بود!
اوماند و آن درهای بسته
با آن دل از جور خسته
درهرسخن باهرکلامی
هرخسته را تاب و توان بود
بافقر، صاحب‌جاه بودن
درکنج عزلت، شاه بودن
آیین انسانی گر این است
این فخر انسان آن چنان بود
مکتب به مسند وانهشتن
ازبهره‌ی دنیا گذشتن
درخوردهربی دست و پا نیست
آن کس که این شد، قهرمان بود
اسطوره‌یی از استواری
اعجوبه‌ای درمهرویاری
هرگزنمرده‌ست و نمیرد
مردی که سرتاپاش جان بود
سیمین بهبهانی / 30 آذر 88
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
