اکبر ترشیزاد/ رادیو کوچه
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
روز گذشته «ایاد الحربی»، یک منتقد دیگر در دادگاهی در کشور کویت به جرم توهین به مقامات بلندپایه‌ی این کشور به دو سال زندان محکوم شد. نیروهای امنیتی شیخ‌نشین‌های حاشیه خلیج‌فارس در ماه‌های گذشته به شدت بر روی فعالان فضای مجازی متمرکز شده‌اند و منتقدان سیستم موجود را یکی پس از دیگری دستگیر و محاکمه می‌کنند.
کویت در ماه‌های اخیر شاهد اعتراضات سازمان یافته‌ی معترضینی بوده است که به موضوعات مختلف از جمله تغییر قوانین انتخابات در این کشور معترض بوده‌اند. منتقدان نظم موجود در این کشور عربی، به عناوین مختلف از جمله توهین به «امیر» کویت و یا مقامات عالی رتبه و گسترش اخبار دروغ محاکمه می‌شوند اما واقعیت این است که این روزها سرکوب و خاموش کردن آن‌ها برای دولت کویت کار آسانی نیست چرا که هر کدام از این کنش‌گران به طور تقریبی ده‌ها هزار دنبال کننده در توییتر و فیس بوک دارند که اخبار مربوط به آن‌ها را به طور جدی دنبال و پیگیری می‌کنند. نمونه‌ی «صالح ال‌انذی» مثال خوبی از روزنامه‌نگاران و فعالانی بود که فشارهای حامیانش سبب شد تا دولت کویت در حکم او تجدید نظر کند. در ضمن نباید فراموش کرد که کویت همواره یکی از دموکرات‌ترین کشورهای عربی حاشیهی خلیج‌فارس بوده است و ساکت کردن افکار عمومی در این کشور کار آسانی به نظر نمی‌رسد.
تفاوت جامعه‌ی کویت با برای مثال عربستان سعودی به این میزان است که دولت ایالات متحده که به طور معمول در چنین اتفاقاتی خود را درگیر نمی‌کند در پیامی به دولت کویت نگرانی خود را از محکومیت فعالان حقوق بشر و دموکراسی در کویت و صدور محکومیت سنگین برای آنان به جرم ابراز عقیده، اعلام کرده و از این کشور خواسته است تا به مطالبات منتقدین خود گوش فرا دهد. درست است که کویت به مردم و منتقدین این کشور اجازه راه‌پیمایی‌های اعتراضی در حد و اندازه‌های کوچک و در اعتراض به قوانین محلی را می‌دهد اما سخت مراقب است تا دامنه‌ی چنین اعتراضاتی آن قدر گسترش نیابد تا این امر به یک بهار عربی در منطقه‌ی حاشیهی خلیج‌فارس منجر شود. اعضای خانواده‌ی حاکم در کویت با وجود گردن نهادن به میزان اندکی از انتخابات و مسوولین انتخابی در بدنه‌ی قدرت، هم‌چنان بخش فراوانی از قدرت سیاسی و اقتصادی را در این کشور در دست دارد. حاکمان کویت گرچه که سعی می‌کنند الگوی توسعه‌ی علمی و اقتصادی را با قدرت به پیش ببرند هم‌زمان تمایلی هم ندارند تا همین راه‌کار را برای سیاست نیز بپذیرند و البته این تناقض به طور حتم در آینده‌ای نه چندان دور دامن آن‌ها را خواهد گرفت. کشورهای حاشیهی جنوبی خلیج‌فارس تاکنون به روش‌های مختلف در پیش‌گیری از گسترش نفوذ دامنه‌ی بهارعربی به این منطقه موفق بوده‌اند اما هیچ تضمینی وجود ندارد که این شرایط برای مدت طولانی نیز ادامه یابد. این کشورها اگر خود به تدریج راه را بر روی اصلاحات سیاسی کنترل شده نگشایند معلوم نیست تا بتوانند به راحتی جلوی طوفان اعتراضات احتمالی را که در پیش است بگیرند.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
