محبوبه شعاع / رادیو کوچه
mahboobeh@koochehmail.com
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
سیزدهم بهمن ماه برابر است با سال‌روز درگذشت استاد «پرویز یاحقی» موسیقی‌دان ایرانی و نوازنده معروف ویولن. «پرویز صدیقی پارسی» معروف به پرویز یاحقی در سی‌و‌یکم شهریورماه سال 1314 در تهران زاده شد او از کودکی نزد دایی خود «حسین یاحقی» که از نوازندگان معروف کمانچه و ویولن بود، موسیقی را آموخت و از کودکی با هنرمندان نام‌داری چون «ابوالحسن صبا»، «مرتضی محجوبی»، و «علی‌اکبر شهنازی» آشنا شد و حدود دو سال نزد ابوالحسن صبا موسیقی آموخت.
و به این ترتیب پرویز توانست در سنین نوجوانی هم‌راه با استاد خود پا به رادیو بگذارد و به عنوان نوازنده خردسال در برنامه‌های رادیو قطعاتی را اجرا کند و این هم‌کاری‌اش تا هجده سالگی با رادیو ادامه داشت، که در آن هنگام به دعوت «داود پیرنیا» آهنگی را به نام «امید دل من کجایی» با صدایی استاد «غلامحسین بنان» برای اجرا در برنامه «گل‌ها» ساخت، اعضای ارکستر این برنامه ابوالحسن صبا، حسین یاحقی، مرتضی محجوبی، علی تجویدی، حبیب‌اله بدیعی، میر نقیبی، زرین پنجه، حسین تهرانی، وزیری تبار و پرویز یاحقی بودند .
پرویز یاحقی رفته رفته ، آهنگ‌ساز و تک‌نوازی خلاق شده بود که در کار تک‌نوازی ویولن ، تلفیقی از تکنیک قوی و ظرافت خاص و بدیعی را ارایه می‌داد به طوری که نواختن ویولن را در حال و هوای موسیقی اصیل ایران به اوج کمال خود رساند.
وی با بسیاری از شعرا و تصنیف‌سازان به‌نام مانند: «رهی معیری»، «تورج نگهبان»، «اسماعیل نواب صفا» و «معینی کرمانشاهی» هم‌کاری داشته ، هم‌چنین گفته شده وی دوستی دیرینه‌ایی با «بیژن ترقی» از زمان‌های نوجوانی داشته و برای بیش از نود تصنیف آهنگ‌های او را سروده و سال‌های سال با هم هم‌کاری داشته‌اند که از ماندگارترین آن می‌توان به ترانه «بیداد زمان» (به رهی دیدم برگ خزان) اشاره کرد که بیش از پنجاه سال پیش توسط «مرضیه» خواننده ایرانی، خوانده شد.
اما اوج شهرت یاحقی شاید زمانی باشد که پس از ازدواج با «حمیرا»، برنامه‌های مشترکی را با او در تلویزیون ملی ایران به اجرا در می‌آورد، پیوندی که تنها چند سال دوام آورد.
سبک نوازندگی پرویز یاحقی بر بسیاری از نوازندگان ویولن نیز تاثیر گذاشت که از آن جمله می‌توان به «سیاوش زندگانی»، «مجتبی میرزاده» و «بیژن مرتضوی» اشاره کرد.
اما در بین‌سال‌های 1355 تا 1357 آلبوم دو نواری «سلوهای یاحقی» با مقدمه‌ای از بیژن ترقی منتشر شد و آخرین کنسرت مدت زندگی خود را برای مردم کمی تا قبل از وقوع انقلاب اسلامی در ایران روی صحنه برد و با شروع انقلاب، زمینه کاری تمام هنرمندان هم از بین رفت و عده‌ای از آن‌ها از ایران رفتند و یاحقی هم در منزلش انزوا گزید. گفته شده از سال 1358 تا 1368 به مدت ده سال او و هم‌کارانش از ادامه کار موسیقی در رسانه‌ها محروم شدند و حقوق آن‌ها نیز قطع شد و یاحقی در منزل به نوازندگی و ضبط قطعاتش پرداخت و هم‌نوازی‌های او با جواد معروفی، ناصر افتتاح، جلیل شهناز، فضل‌اله توکل و فرهنگ شریف در این زمان جدی می‌شود.
بین سال‌های 1369 تا 1378 ضبط‌های خصوصی او ادامه داشت و در همین سال‌ها دوستانش حسین قوامی، محمودی خوانساری، جواد معروفی درگذشتند و آلبوم سلوهای یاحقی با عنوان «طره» (1 و 2) منتشر شد و پس از آن آلبوم‌های دیگر وی با نام‌های طوبی (1 و 2) و طراوت (1 و 2) به بازار آمد و خاطره یاحقی در دل‌ها دوباره زنده شد.
پرویز یاحقی سال‌های پایانی عمرش کسالت روحی و افسردگی داشت و برای معالجه به خارج از کشور رفت و دوباره به ایران برگشت و فعالیت‌‌اش را گسترش داد و نوارهای دیگری از او با نام «راز و نیاز» و «کیمیا» انتشار یافت.
سال 1384 در یک حادثه تصادف اتومبیل، دست چپش دچار حادثه شد و او برای جراحی به آلمان رفت و پس از بازگشت چون دیگر نمی‌توانست ساز بزند، انزوا و افسردگی او شدت پیدا کرد، با این‌حال از تدوین آثار خود و واگذاری به «حمید اسفندیاری‌نیا» ناشر مورد اعتماد خود غافل نشد و هفته قبل از مرگ، آلبوم دو سی‌دی «مهر و مهتاب» خود را که منتشر شده بود، دید.
سرانجام استاد پرویز یاحقی در سیزدهم بهمن سال 1385 خورشیدی در آپارتمانش در خیابان جردن، کوچه نیلوفر درگذشت و علت مرگ او ایست قلبی اعلام شد و سه روز بعد در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپرده می‌شود. بی‌شک او را باید از بی‌نظیر‌ترین نوازنده‌های ویولن تاریخ ایران دانست.
منبع‌ها:
ساز و آواز
ویکی‌پدیا
همشهری
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
