پ. مهرکوهی / مقاله وارده / رادیو کوچه
به گزارش خبرگزاری ی “آ. اف. پی” آقای لوران فابیوس، وزیر کارهای برونمرزی ی فرانسه در واکنشی به کشتار مردم عادی در نوار غزه گفته است: اگرچه دوستی ی دو کشور فرانسه و اسراییل یک دوستی ی دیرینه است و فرانسه باور دارد که به امنیت اسراییل نباید آسیبی وارد شود، ولی برای فرانسه کشتار کودکان پلستینی و قصابی کردن مردم عادی ی پلستینی پذیرفتنی نیست. او سپس با اعتراض افزوده است: “روشن نیست چه شماری از غیرنظامیان باید کشته شوند تا حمام خونی که در غزه به راه افتاده است پایان پذیرد؟”. این فاصله گیری ی آقای فابیوس از آنچه وی حمام خون در نوار غزه می نامد با گفته های ارباب وی، آقای هولانده، همخوانی ندارد. هولانده در فردای یورش گسترده ی اسراییل به نوار غزه گفته بود: “این بستگی به خود اسراییل دارد که همه ی ابزارهای بایسته را برای دفاع از مردم اَش به کار گیرد”. اگر آقای هولانده سیاست پیشه ای از جنس بنی صدر خودمان نباشد به نیکی می داند معنای سخنی که می گوید چیست و فابیوس هم معنای سخن ارباب اَش را می فهمد. ولی شاید تنها سیاستبازانی از شمار آقای فابیوس به آسانی از یاد ببرند که چند روزی پیش از اظهار نگر بشر دوستانه ی ایشان دولت فرانسه به همراه دیگر کشورهای غربی در روز ٢٣ جولای تلاش شورای حقوق بشر سازمان همبستگی ی کشورها را برای نگاشتن یک قطعنامه پیرامون همان حمام خونی که فابیوس به آن اشاره کرده ناکام ساخت.
در آن قطعنامه آمده بود: “خشونت سازمان یافته و بسیار گسترده ی به کار گرفته شده از سوی آرتش اسراییل که همه ی قانون های حقوق بشری و اصول بشر دوستانه را زیر پا می نهد محکوم است”. آن قطعنامه ی پیشنهادی همچنین خواستار فرستادن نماینده گانی از سوی سازمان همبستگی کشورها برای رسیده گی به پایمال شدن حقوق بشر در جریان تازه ترین عملیات آرتش اسراییل در نوار غزه شده بود.
از دیرباز سیاست در فرانسه یک بام و دو هوایی بوده است. تاکنون فرانسه تنها کشور اروپایی است که به آنچه فابیوس حمام خون می نامد واکنشی تند نشان داده است. ولی آن کشور در برابر آدمکشی های آقای پوتین در اوکراین چشم فروبسته و سکوت پیشه کرده است. دلیل آن سکوت روشن است: آقای پوتین دست به خریدهای کلان آرتشی (نظامی) از فرانسه زده و پیمان نامه های خرید ناوهای فرانسوی از سوی روسیه پول هنگفتی را روانه ی خزانه ی دولت آقای هولانده می کند. یک دولت سوسیالست کاسبکار فرانسوی نمی تواند لگد به بخت خود زده و سفارش های نان و آبدار آقای پوتین را فدای پرسشواره ی حقوق بشر در اوکراین سازد. در جستجوی دلسوزی ی بشردوستانه ی فرانسه برای پلستینیان هم باید سری به کارخانه های جنگ ابزار سازی ی فرانسه زد. خرید ده ها میلیارد دلار جنگ ابزار فرانسوی از سوی چندین کشور عرب در چند سال گذشته، آرزوی بازگشت فرانسه به شاخآب پارس و رقابت آن کشور با آمریکا بستر راستین دلسوزی ی فرانسوی ها برای پلستینی ها و دلربایی از کشورهای عربی است. وگرنه آقای لوران فابیوس به نیکی می داند که گِله از حمام خون ناتنیاهو دو دوزه بازانه است زیرا همبستگی ی جهان غرب با اسراییل یک همپیمانی ی راهبردی است و برای جهان غرب خلع سلاح حماس مهم تر از جان و هستی ی هزاران پلستینی است.
اگر چه گاه گاهی برخی اختلاف های کاربردی (تاکتیکی) میان جهان غرب و اسراییل پدید می آید ولی هدف های جهان غرب و اسراییل در خاورمیانه چنان به هم تنیده است که نه تنها امکان میانجی گری ی فعال و آینده نگرانه ی غرب در یافتن راه حلی پایدار و همیشه گی برای بحران در پلستین را از میان برداشته بل اظهار نگر بی طرفانه ی سیاست بازان غربی در این باره را هم ناشدنی می سازد. آقای فابیوس و دولت سوسیالیست فرانسه هم از این قانون مستثنا (مستثنی) نیستند. اگر روزی جهان غرب بر انسانیت بیش از سود کوتاه مدت خود ارج نهد و بخواهد گامی در راستای صلح در خاورمیانه بردارد نخستین گام در این راه پذیرش چارچوب پیمان نامه های جهانی ی سازمان همبستگی ی کشورها (یو. اِن) پیرامون این بحران از سوی غرب است. آقای فابیوس هرگز چنین درخواستی را پیش نخواهد کشید مگر آنکه کشورهای عرب دست به یک کار ناشدنی زده و نقش پدرسالارانه ی آمریکا در خاورمیانه را از آن کشور گرفته و به فرانسه واگذار کنند. قانون سیاست در فرانسه می گوید: نرخ حقوق بشر فرانسوی را میزان خرید جنگ ابزارهای فرانسوی تعیین خواهد کرد.
این مطلب بدون ویرایش رادیو کوچه منتشر شده است.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
