گزارش / رادیو کوچه
منبع: مدرسه فمینیستی
در آستانه سال نو خورشیدی، از گوشه و کنار، خبرهای دهشتناکی از اعمال خشونت علیه زنان منتشر شد. در همسایگی مان در افغانستان، دختری ۲۸ ساله با نام فرخنده، عصر پنجشنبه ۲۸ اسفند در نزدیکی مسجد شاه دوشمشیره در مرکز شهر کابل از سوی مردان خشمگین به اتهام دروغین آتش زدن قرآن، با سنگ و چوب کشته می‌شود، سپس پیکر معصوم‌اش را در آتش می‌سوزانند. در همین ایران خودمان، آزاده نامداری، گوینده تلویزیون، با انتشار عکسی از خود، از ضرب و شتم همسر سابق‌اش (فرزاد حسنی) که او نیز مجری تلویزیونی است، پرده بر می‌دارد. بی‌شک این دو زن قربانی خشونت، نمونه‌ای کوچک از هزار‌ها مورد خشونت علیه زنان است که توانسته با سختی بسیار به اخبار راه پیدا کنند.
با توجه به این مسایل، مطلب زیر که گزارشی از «مراسم هشت مارس در سیدنی» است و توسط «کمیته برگزاری هشت مارس سیدنی – استرالیا» تهیه شده، به رغم آنکه بیش از دو هفته از برگزاری آن می‌گذرد در اینجا منتشر می‌کنیم زیرا این گزارش، گوشه‌ای از خشونتهای خانگی علیه زنان ایرانی را در کشورهای دیگر نشان می‌دهد. در این مراسم دو تن از خانواده‌های قربانیان خشونتهای خانگی در استرالیا (میترا علوی و آرمان ابراهیم‌زاده) حضور داشتند و روایتگر خشونتی بودند که خواهر و مادرشان را قربانی کرده است. ما نیز همراه با این خانواده‌ها و دیگر قربانیان خشونت علیه زنان، هرگونه سکوت در برابر خشونتهای خانگی به بهانه‌هایی همچون «حریم خانوادگی» یا «آبروداری» و… را محکوم می‌کنیم – مدرسه فمینیستی
گزارشی از مراسم بزرگداشت «روز جهانی زن» در سیدنی، استرالیا
مراسم بزرگداشت هشت مارس، روز جهانی زن سال ۲۰۱۵ میلادی، طی برنامه‌ای با حضور بیش از صد نفر شرکت کننده در سیدنی برگزار شد.
قتل لیلا علوی در سیدنی توسط همسر سابق وی در ۱۷ ژانویه، چند هفته پیش از برگزاری مراسم روز جهانی زن، انگیزه‌ای برای گردهمایی گروهی از زنان به منظور تشکیل کمیته برگزاری هشت مارس بود و آنان را بر آن داشت که به دلیل اهمیت اعتراض گسترده به این موضوع و همزمان اطلاع رسانی درباره شدت گرفتن خشونتهای خانگی نسبت به زنان در کامیونیتی ایرانیان در سیدنی، امسال در مراسم بزرگداشت روز جهانی زن بر موضوع مبارزه با خشونت علیه زنان تمرکز کنند. به همین منظور این کمیته میزبان، خانم میترا علوی (خواهر لیلا علوی) و آقای آرمان ابراهیم‌زاده سفیر سازمان غیر دولتی «روبان سفید» بود.
این برنامه با ارائه تاریخچه کوتاهی از هشت مارس و اشاره بر اشکال مختلف خشونت دولتی و خانوادگی در ایران و دیگر جوامع توسط خانم میترا محمودی آغاز شد. سپس به یاد زنان کارگر و آزادیخواهانی که پیشتاز این مبارزه بوده‌اند، زنانی مانند لیلا علوی و زهرا که با جان خود هزینه مبارزه با خشونت پنهان را پرداخته‌اند، و تمامی آزادیخواهانی که در راه برابر حقوقی انسان جان خود را از دست داده‌اند، یک دقیقه سکوت اعلام شد و با پخش تصنیف «تا به کی خموشی» سکوت شکسته شد.
میترا علوی در این بزرگداشت ابرازکرد که: می‌خواهد از این پس صدایی علیه خشونت باشد تا زنان دیگر به سرنوشت شوم خواهر زیبا، مهربان و جوانش که سراسر وجودش پر از شور زندگی بود، دچار نشوند. شهامت حضور و بیان محکم و پر از احساس او در اعتراض علیه خشونت علیه زنان با استقبال و تحسین شرکت کنند گان روبه رو شد و همگی برای ادای احترام به ایشان از جای خود برخاستند.
آرمان ابراهیم‌زاده سخنران بعدی این مراسم بودند. مادر آرمان ابراهیم‌زاده (خانم زهرا) در سال ۲۰۱۰ در مراسم عید نوروز، در روز تولدش، جلو چشمان سیصد نفر در شهر ادلاید استرالیا به دست شوهر سابقش (پدر آرمان) با ضربات کارد به قتل رسید. تحت تاثیر این فاجعه اسفناک آرمان تصمیم گرفت صدای مادرش باشد و در راه مبارزه با خشونت علیه زنان لحظه‌ای کوتاهی نکند. او بعد از قتل مادر سفیر موسسه غیر دولتی مبارزه با خشونت به نام «روبان سفید» شده است. روبان سفید سازمانی است ویژه مردانی که با خشونت علیه زنان مبارزه می‌کنند. او در رویداد‌ها و میزگردهای متنوع فراوانی که در آن‌ها موضوعاتی نظیر رفتار مردان، خشونت و سوء استفاده در خانه و محل کار و روبط ناسالم و مبتنی بر سوء استفاده مورد بحث قرار می‌گیرد فعالانه شرکت می‌کند. آرمان برای تشکیلات فوق سفیری است که تاثیرات بنیان کن خشونتهای خانگی را روی گوشت و پوست تن خود تجربه کرده است. قتل مادر آرمان توسط پدرش برای او انگیزه‌ای شد که در استرالیای جنوبی خود را صمیمانه در خدمت قانون گذاری، سیاست گذاری و تدوین دستورالعمل‌های بهتری برای مقابله با خشونت علیه زنان قرار دهد. وی در سخنان خود که در بزرگداشت روز زن ایراد کرد گفت: «به قتل رسیدن مادرم باعث شد که برای کمک به زنانی که مورد خشونت قرار می‌گیرند با گروه روبان سفید همکاری کنم تا بتوانیم با ایجاد آگاهی بیشتر در مورد خشونت خانوادگی از تکرار این فجایع جلوگیری کنیم». سخنرانی آرمان ابراهیم‌زاده همانند صحبتهای خانم میترا علوی بسیار مورد استقبال شرکت کنندگان قرا گرفت.
پس از آن شعری توسط خانم فروزان شیرازی خوانده شد. دیگر سخنرانان این برنامه خانم‌ها فریبا حسینی، پریسا اسودی، رویا صحرایی و فروزا سلطانی بودند.
خانم فریبا حسینی سخنانش را تحت عنوان «خشونت خانوادگی و وضعیت زنان مهاجر» ارائه کرد. او با تاکید بر آمار بسیار پایین موارد گزارش خشونت خانگی به پلیس و مقامات رسمی از طرف زنان مهاجر در استرالیا، تلاش کرد تا اهمیت پیشینه اقتصادی و فرهنگی و قانونی در جوامع مبدا این زنان (با تاکید بر خاورمیانه) را نشان دهد و تاکید کرد علاوه بر پس زمینه‌های فرهنگی که بانی نهادینه شدن «مفهوم درماندگی آموخته شده» در این زنان گشته‌اند، چالش‌ها و موانع عدم آگاهی از قوانین و ندانستن زبان و عدم برخورداری از حمایت کافی و فقدان شبکه‌های اجتماعی حمایتی، از عوامل عدم گزارش دهی و اعتراض قانونی به خشونت خانگی در آسیب پذیر‌ترین این زنان می‌گردد. وی در پایان اشاره کرد که حذف و کم رنگ کردن تابوهای اجتماعی و بر چسب زنی به زنان در معرض خشونت، حداقل گام فرهنگی‌ای است که برای این معضل می‌توان برداشت.
تمرکز سخنان خانم پریسا اسودی، سخنران دیگر این برنامه، بر مردان به عنوان عامل خشونت جنسی و جنسیتی بود و مکررا آمار دهشتناک قتل زنان به دست مردانی که شریک حاضر یا سابق زندگی آنان بوده‌اند را یادآور می‌شد. وی الگوهای رفتاریِ نرینه که کلان ساختار پدرسالاری به مردان عرضه می‌دارد را از مهم‌ترین گذاره‌های آموزش اجتماعی که رفتار خشونت آمیز مردان با زنان را شکل می‌دهند ارزیابی کرد و خواستار پایه ریزی و اشاعۀ گفتمان‌های عمومی در مورد این الگوهای رفتاری و محکوم کردن این الگو‌ها و رفتاری که بر آن استوار هستند به وسیلۀ جامعه عمومی شد.
اهمیت موضوعی به نام «مسئله زن» در تمام جوامع بشری، که زمینه ساز تلاش فمنیست‌ها در سراسر دنیا برای «دوباره دیدن» و «دوباره تفسیر کردن» هر آنچه که تاکنون نگاهی نابرابر و فرودست نسبت به زنان را به جوامع بشری تحمیل کرده است، موضوعی بود که توسط خانم رویا صحرایی به صورت طنز ارائه شد.
در پایان خانم فروزا سطانی به موضوع مهاجرت و افسردگی‌های مردان مهاجر که اغلب از آن‌ها انسانی خشن می‌سازد اشاره کرد و تاکید کرد که مردان خشن ما اغلب در دامان ما زنان تربیت شده و بعد وارد جامعه می‌شود و بنابراین مادران باید در تریبت فرزندان خود بخصوص فرزندان پسر خود بیشتر هوشیار باشند.
اعضای کمیته (علاوه بر سخنرانان مراسم: می‌نا، شهره، فریبا، فروغ، شفا و گیتا) مسئولیتهای مختلف شامل تهیه محل برای برگزاری مراسم، تماس و دعوت از سخنرانان ویژه و گروه موسیقی، تهیه وسایل، غذا، تزئین سالن و ارائه نظر برای زیبا‌تر شدن کار را با جدیت و موفقیت دنبال کردند.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
