«می‌نویسم پس هستم»

سیمین/ رادیوکوچه

simin@koochehmail.com

چندوقت پیش درحال گشت و گذاری در فیس بوک بودم که با خودم فکر کردم چه جالب اینجا هرکی هرچی به ذهنش می‌رسه می‌نویسه. گاهی از سردردش یا گزارش از حال گربه همسایه گاهی هم آدما با خودش و زمین و زمان قهر می‌کنن و هر احساسی دارن به قلم می آرن و با دیگران تقسیم می‌کنن. البته من زیاد از این خاصیت فیس بوک خوشم نمی‌آد و دایم فکر می‌کنم انگار آدم توکوچه نشسته و کتاب زندگی‌اش هم باز کرده با یه ذره‌بین بزرگ روش که همه ببیینن.

فایل صوتی را از اینجا بشنوید

اما امروز با مطلبی روبرو شدم که یک کمی در این مورد تجدید نظر کردم؛ روانشناسان می‌گویند بازگفتن آن‌چه در ذهن داریم، روزنه‌‌های بسته‌شده روح و روان ما را سبک می‎کند و البته نوشتن آن‌ها کمک زیادی به خودشناسی داره.

نمی‌دونم شما هم از اون دسته افراد هستین که یه دفترچه کوچک خاطرات داشته باشید و خاطرات هر روزه یا هر از چندگاهتون رو در آن بنویسید. یادم می‌آد در دوره بچگی من، اغلب یک دفترچه زیبا داشتند که در ان مطالب مهم یا خاطراتشان را می‌نوشتند یا آخرای سال تحصیلی از دوستانشان می‌خواستند چند خطی براشون به یادگار بنویسه.

حالا در عصر ارتباطات، بسیاری از آدما می‌نویسن اما این بار در وبلاگ‌هاشون یا فضاهای سایبر مربوط به گروه‌های مختلف.

مهم نیست که چقدر مهارت در نوشتن داریم مهم این است که آن‌چه در ذهن داریم رو بنویسیم. نوشتن خاطرات و وقایع روزانه‎ درمان بخش، شامل نگارش مطالبی در زمینه‎ حوادث، اندیشه‌‌ها، احساسات، خاطرات و ادراکات شخص در جریان سفر زندگی است. نوشتن خاطرات و یادداشت‎های روزانه روشی بسیار مفید و مناسب برای مقابله با استرس و مدارا کردن با آن است. روان‎شناسان و متخصصان امور سلامتی، سال‎هاست که برای افزایش رشد و تعالی شخصی، از این روش استفاده می‎کنند.

گفته می‌شود نوشتن خاطرات روزانه و به طور کلی درج یادداشت‎های روزانه، روشی عالی برای رسیدن به خودآگاهی است. نوشتن یادداشت‎های روزانه، ارتباطی میان ذهن و روح فراهم می‎آورد و اولین قدم برای از میان برداشتن استرس است.

خاطره ‎نویسی ابزاری در خدمت مراقبه است و  روشی است تا ذهن را از اندیشه پاک کند. با نوشتن خاطرات، آرامش بر ذهن حاکم می‎شود. افکار و احساسات از ذهن خارج می‎شوند تا بر کاغذ نقش ببندند.

متخصصان بر این باورند که این روش می‎تواند در زمینه‌‌های مختلف به اشخاص کمک کند. می‎تواند احساس گناه را از ذهن بشوید و به راه حلی خلاق برای مساله برسد.

بررسی‎های اخیر نشان می‎دهند که نوشتن خاطرات نه تنها برای روح و روان مناسب است، بلکه به سلامت جسمانی اشخاص هم کمک می‎کند.

تنها نوشتن نثر نیست که به کاهش استرس کمک می‎کند. ثابت شده است که نوشتن شعر نیز به کم‌کردن ناراحتی‌های روانی کمک می‌‌کند. با آن که به الزام  تمامی شعرها وزن و آهنگ ندارند، استفاده از وزن و آهنگ در سرودن شعر، به اشخاص احساسی از کنترل می‎دهد.

نوشتن خاطرات روزانه به عنوان یک روش مقابله، اثراتی کوتاه مدت و بلندمدت به همراه دارد.

اثرات فوری و کوتاه مدت: به دلایل بسیار مختلف، اشخاص نمی‎توانند همه‎ احساسات خود را بیان کنند. از یک سو آگاهانه موانعی بر سر راه ابراز احساسات خود قرار می‎دهند و از سوی دیگر به طرزی ناخودآگاه با سرکوب کردن ادراکات، نگرش‎ها و احساسات خود، رفتارهایی بیمارگونه به نمایش می‎گذارند. نتایج می‎تواند بسیار ناراحت کننده باشد و شخص را بارها و بارها به کلینیک‎های روان‎ درمانی بکشاند. یکی از هدف‎های اصلی روان‎ درمانی، افزایش خودآگاهی و ابراز صادقانه‌‎ی خویشتن است.

خودابرازی از طریق نوشتن خاطرات و یادداشت‎های روزانه، افکار مسموم ذهن را از آن خارج کرده، آن را به روی کاغذ می‎آورد

به طور خلاصه، خودابرازی از طریق نوشتن خاطرات و یادداشت‎های روزانه، افکار مسموم ذهن را از آن خارج کرده، آن را به روی کاغذ می‎آورد.

نوشتن دفتر خاطرات افکار، احساسات و ادراکات را آزاد و رها می‎سازد. در نتیجه مغز به آزادی می‎رسد. نوشتن خاطرات در واقع نوعی مراقبه است، یک مراقبه‌‎ی نوشتاری و کتبی. چراکه وقتی اندیشه‎‌های قدیمی از ذهن خارج می‎شوند، فضای خالی که پیش از آن  اشغال کرده بودند، امکان فراهم آمدن آگاهی ‎های بیشتری را مهیا می‎سازد و بر عمق اندیشه می‎افزاید.شرایط جدید، قابل قیاس با تماشاکردن محیط از روی قله‎ کوه است، حال آن که شرایط قدیم را می‎توان با نگاه کردن به پیرامون از پایین کوه مقایسه کرد. آگاهی بیشتر، درها را به روی درک بیشتر می‎گشاید.

نوشتن اندیشه‌‌های شخصی به انسان امکان می‎دهد خود را از چنگال این اندیشه‌‎ها، رها کند. آزاد‌کردن اندیشه و احساس، نوعی اقرار شخصی به شمار می‎آید که در طی آن، با رفتارهای خود، صادقانه برخورد می‎کنیم. این، اقدام مهمی برای التیام روابط درونی و روابط شخصی با دیگران است.

افزون بر این، برخلاف گفت‎و گوی درونی با خویشتن، استفاده از نوشتن به عنوان روشی برای ابراز خویشتن، به نویسنده امکان می‎دهد مالکیت احساسات خود را پذیرا باشد.

اثرات بلند مدت:  ممکن است دشوار باشد که به طور روزانه شاهد تغییرات ادراکات شخصی و نگرش خود در قبال حوادث و شرایطی باشیم که استرس ‎آمیز ارزیابی می‎شوند. اما اگر گه‎گاه به سراغ نوشته‌‎های سابق خود برویم، به تدریج به آگاهی مورد نظر خود می‎رسیم.

منبع

سایت نشریه روانشناسی و جامعه

«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»