محبوبه / رادیو کوچه
بیست و پنجم ژوین برابر با اولین سال‌روز مرگ «مایکل جکسون» موسیقی‌دان، خواننده، ترانه‌نویس، رقصنده، بازیگر، طراح رقص، شاعر و فعال حقوق بشر آمریکایی است. در دهه هشتاد میلادی، او به عنوان برترین نماد موسیقی «پاپ»، و اولین سرگرمی ساز آمریکایی «آفریقایی‌تبار» شناخته شد جکسون یک بشر دوست برجسته بود و در اثر سکته قلبی در سن پنجاه و یک سالگی درگذشت.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
«مایکل جکسون» در ۲۹ آگوست ۱۹۵۸میلادی، در شهرکی در نزدیکی شهر «شیکاگو»، در خانواده‌ای از طبقه‌ی کارگر متولد شد. او هفتمین فرزند خانواده بود. او در سن پنج سالگی در حضور هم‌کلاسی‌ها و حضار دیگر به مناسبت کریسمس موسیقی اجرا می‌کرد.
در شش سالگی جکسون و برادرش «مارلون» به عنوان نوازندگان پس زمینه، با نواختن کونگا و تمبورین، به گروه برادران جکسون، که توسط برادرانش جکی، تیتو و جرمین تشکیل شده بود پیوستند. پس از آن جکسون شروع به خواندن در پس زمینه و رقصیدن کرد، در سن هشت سالگی، او و جرمین در جایگاه خواننده‌های اصلی گروه قرار گرفتند و نام گروه را به «جکسون5» تغییر دادند.
مجله‌ی «رولینگ استون» مایکل جوان را «یک نابغه با استعدادهای احاطه‌گر در موسیقی» توصیف کرد.
جکسون 5، قرارداد جدیدی در ماه ژوین ۱۹۷۵ امضا کردند و گروه نام خود را به «جکسونز» تغییر داد. بعد از تغییر نام، آن‌هابه اجراهای بین‌المللی خود ادامه دادند و از ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۴ شش آلبوم دیگر منتشر کردند ترانه نویس اصلی گروه مایکل بود. در ۱۹۷۸، مایکل در نقش مترسک در فیلمی موزیکال به ایفای نقش پرداخت.
در ۱۹۷۹، بینی او در یکی از تمرینات پیچیده‌ی رقص شکست. عمل جراحی بینی که در نتیجه‌ی این حادثه انجام شد موفقیت آمیز نبود و جکسون از مشکلات تنفسی که می‌توانست فعالیت حرفه‌ای او را تحت تاثیر قرار دهد رنج می‌برد و او دوباره زیر تیغ جراحی رفت.
و اما آلبوم جدا از بقیه در سال ۱۹۷۹ منتشر شد و اولین آلبومی بود که چهار اثر جز ده اثر برتر، را عرضه کرد. و فروشی به اندازه هفت میلیون نسخه در آمریکا و ۲۰ میلیون نسخه در سراسر جهان برای آن ثبت شده است. در ۱۹۸۰، جکسون به خاطر تلاش‌های فردی‌اش در عرصه‌ی موسیقی، برنده‌ی سه جایزه در مراسم جوایز موسیقی آمریکا شد.
با وجود موفقیت تجاری این آلبوم، جکسون احساس کرد که آلبوم می‌بایست تاثیر خیلی بزرگتری بر جای می‌گذاشت. پس مصمم شد که با انتشار آلبوم بعدی‌اش، به نقطه‌ای فراتر از انتظارات دیگران دست یابد. در ۱۹۸۰ جکسون بالاترین سهم از فروش آثار را در صنعت موسیقی برای خود محفوظ کرد.
در ۱۹۸۲، جکسون آهنگ «کسی در تاریکی» تهیه کرد. این قطعه جایزه‌ی بهترین آلبوم برای کودکان را برد، آن سال جکسون آلبوم دوم خود به نام «دلهره آور» را منتشر کرد. این آلبوم بیست و هشت میلیون سری فروش، توسط انجمن صنفی ضبط موسیقی آمریکا در ایالات متحده ثبت داشت، که باعث کسب جایگاه الماس دوگانه توسط آلبوم شد، و با فروش تخمینی ۱۱۰ میلیون نسخه، پرفروش‌ترین آلبوم موسیقی در جهان است.
در ۲۷ ژانویه ۱۹۸۴، جکسون دچار یک بد اقبالی شد. ضمن ساخت یک فیلم تبلیغاتی برای کمپانی پپسی‌کولا در لوس‌آنجلس، موهای او بر اثر خطا در عملیات آتش بازی آتش گرفت و پوست سرش دچار سوختگی درجه سه شد. شرکت پپسی خسارت این حادثه را خارج از دادگاه پرداخت کرد و جکسون یک و نیم میلیون دلاری را که به او پرداخت شده بود به «مرکز سوختگی مایکل جکسون» اهدا کرد. اندکی پس از آن، سومین جراحی پلاستیک روی بینی جکسون انجام شد.
جکسون یک بشر دوست برجسته بود. او توسط بنیاد و تک آهنگ‌های خیریه‌ی خود، و پشتیبانی از ۳۹ جنبش خیرخواهانه، میلیون‌ها دلار برای اهداف خیریه وقف یا جمع آوری کرد.
پوست جکسون در تمام دوران کودکی و نوجوانی‌اش به رنگ قهوه‌ای متوسطی بود، اما از اوایل دهه‌ی هشتاد، رنگ پوست او روشن تر شد. این تغییر بطور وسیعی تحت پوشش رسانه‌ها قرار گرفت و شایعه شده بود که جکسون پوست خود را سفید می‌کند.
در ۱۴ می ۱۹۸۴، جکسون به کاخ سفید دعوت شد تا جایزه‌ای را از دستان رییس جمهور وقت آمریکا «رونالد ریگان» دریافت کند. جایزه برای قدردانی از حمایت‌های جکسون از حرکت‌های خیریه بر علیه اعتیاد به الکل و مواد مخدر به او داده شد. در ۱۹۸۴ تور پیروزی با همراهی گروه جکسونز، اکثر آثار «سولوی» جدید جکسون را برای بیش از دو میلیون تماشاچی در آمریکا به نمایش گذاشت. او سهم پنج میلیونی خود را از این تور به خیریه بخشید.
مایکل تک آهنگ خیریه‌ی «ما دنیاییم» را با هم‌کاری «لایونل ریچی» نوشت، این آهنگ برای جمع آوری کمک برای مبارزه با فقر در آفریقا و آمریکا در سراسر دنیا منتشر شد. این تک آهنگ یکی از پرفروش‌ترین تک آهنگ‌های تمام دوران‌ها شد و با فروشی نزدیک به ۲۰ میلیون کپی، میلیون‌ها دلار برای رهایی مردم از قحطی و گرسنگی مهیا کرد.
پوست جکسون در تمام دوران کودکی و نوجوانی‌اش به رنگ قهوه‌ای متوسطی بود، اما از اوایل دهه‌ی هشتاد، رنگ پوست او روشن تر شد. این تغییر بطور وسیعی تحت پوشش رسانه‌ها قرار گرفت و شایعه شده بود که جکسون پوست خود را سفید می‌کند.
در اواسط دهه‌ی هشتاد، تشخیص داده شد که جکسون مبتلا به بیماری‌های پوستی است. که این بیماری او را حساس به نور خورشید می‌کرد. شیوه‌ی درمانی که جکسون برای این بیماری‌ها استفاده می‌کرد باعث روشن‌تر شدن پوست او می‌شد و با گریم پن کیکی که برای پوشاندن لکه‌ها و یک‌دست کردن رنگ پوستش انجام می‌داد، پوست او خیلی روشن و رنگ پریده جلوه می‌کرد.
نزدیکان مایکل اظهار کرده‌اند که او اغلب سرگیجه داشت و به نظرشان او در مورد چگونه به نظر رسیدن بدنش وسواس پیدا کرده بود، برخی متخصصان علم پزشکی بطور علنی بیان کردند که طبق عقیده‌ی آن‌ها مایکل «سندروم دیسمورفی بدنی» دارد، اختلالی ذهنی که در آن بیمار از جلوه ظاهری خود بیزار است و نمی‌داند دیگران درباره‌ی او چه نظری دارند.
و اما صنعت موسیقی در انتظار یک موفقیت برجسته‌ی دیگر بود، بنابراین توقعات بسیار بالایی در مورد آلبوم «بد» وجود داشت. این آلبوم در ایالات متحده، در صدر جدول صد اثر برتر بیش از هر آلبوم دیگری قرار گرفت. تا سال ۲۰۰۸، این آلبوم به فروش جهانی ۳۰ میلیون نسخه دست یافته‌است.
تور جهانی آلبوم بد در روز ۱۲ سپتامبر ۱۹۸۷ آغاز شد و در۱۴ ژانویه‌ی ۱۹۸۹ به پایان رسید. جکسون با اجرای ۱۲۳ کنسرت برای چها هزارو چهارصد میلیون نفر، درآمدی معادل ۱۲۵ میلیون دلار به دست آورد، و یک رکورد جهانی «گینس» برای خود به ثبت رساند. در طول این سفر، او کودکان بی بضاعت را رایگان برای دیدن کنسرت‌هایش دعوت می‌کرد و کمک‌هایی به بیمارستان‌ها، یتیم‌خانه‌ها و نیز سازمان‌های خیریه اهدا می‌کرد.
در سال ۱۹۸۸، او اولین زندگی‌نامه به قلم خود را با نام «ماه‌پیمایی» نوشت، که تکمیلش چهار سال به طول انجامید.
موفقیت‌های جکسون سبب شد که وی لقب «سلطان پاپ» را دریافت کند، عنوانی که ایده‌اش از «الیزابت تیلور»، بازیگر و دوست صمیمی جکسون آمد. برای قدردانی از تاثیراتی که جکسون بر دهه‌ی هشتاد گذاشت، رییس جمهور وقت، «جرج بوش» جایزه‌ی مخصوص «هنرمند دهه» را در کاخ سفید به او تقدیم کرد، بوش جکسون را به خاطر«عظمت محبوبیتش» تحسین کرد.
از ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۰، جکسون 500 هزار دلار به «بنیاد یونایتد نگرو کالج» بخشید و تمام سود بدست آمده از تک آهنگ «مرد در آینه» را نیز وقف خیریه کرد.
جکسون هشتمین آلبومش را در سال ۱۹۹۱ منتشر کرد. تا ۲۰۰۸، آلبوم او هفت میلیون سری در داخل آمریکا و ۳۲ میلیون کپی در سراسر دنیا فروش کرده است.
جکسون، بنیاد «دنیا را التیام بده» را در سال ۱۹۹۲ بنیان‌گذاری کرد. سازمان خیریه‌ای که کودکان بی بضاعت را به ملک جکسون می‌آورد، تا از پارک تفریحی که او از خرید ملک در آن‌جا ساخته بود بطور رایگان استفاده کنند. این بنیاد هم‌چنین میلیون‌ها دلار برای کمک به کودکان بیمار و جنگ زده به نقاط مختلف کره‌ی زمین فرستاد.
در سی و پنجمین مراسم سالانه‌ی «گرمی» در لوس آنجلس، «جایزه‌ی اسطوره‌ی زنده» به جکسون داده شد.
آلبوم «خطرناک» بیش از یک سال بعد از انتشارش، دوباره در میان ۱۰ آلبوم پرفروش جدول موسیقی قرار گرفت. اما در بیست و چهارم اوت سال ۱۹۹۳ و درست در هنگام اجرای تورهای این آلبوم، اتفاق غیر منتظره‌ای رخ داد و مایکل جکسون توسط پسری ۱۳ ساله بنام «جوردن چندلر» و پدرش «ایوان چندلر» به سواستفاده‌ی جنسی از کودکان متهم شد. اما پلیس تحقیقات جنایی را به دلیل عدم وجود شواهد کافی متوقف کرد و جکسون هرگز دستگیر نشد، اما این موضوع ضربه روحی شدیدی به او وارد کرد.
در ماه مه ۱۹۹۴، جکسون با خواننده و ترانه نویس «لیزا ماری پریسلی» دختر الویس پرسلی، ازدواج کرد. جکسون و پرسلی کمتر از دوسال بعد از یکدیگر جدا شدند، ولی ارتباطشان دوستانه باقی ماند.
در سال 1996 جکسون با پرستار متخصص پوست خود، ازدواج کرد و از او صاحب یک فرزند پسر به نام «مایکل جوزف جکسون» معروف به «پرینس» و یک فرزند دختر به‌نام «پاریس مایکل کاترین جکسون» شد، این ازدواج هم در سال 1999 به جدایی کشید.
جکسون در چند رویداد خیریه در ژوین ۱۹۹۹ شرکت کرد. او در کنسرت خیریه‌ای در ایتالیا به «لوچیانو پاواروتی» پیوست. این نمایش در حمایت از سازمان خیریه‌ی فرزندان جنگ، یک میلیون دلار برای آوارگان «کوزوو»، و مبالغی هم برای کودکان «گواتمالا» جمع آوری بود. در همان ماه، جکسون کنسرت‌های خیریه‌ی «مایکل جکسون و دوستان» را در آلمان و کره جنوبی سازماندهی کرد.
در سال ۲۰۰۰، به علت اینکه جکسون بیشتر از هر سرگرمی ساز یا شخصیتی از رویدادهای خیریه حمایت کرده بود، رکورد دیگری در رکوردهای جهانی گینس به نامش ثبت شد.
سومین فرزند جکسون، پرینس مایکل جکسون دوم معروف به «بلنکت»، در سال ۲۰۰۲ متولد شد. جکسون هویت مادر او را فاش نکرد، اما گفت که تولد فرزند در نتیجه‌ی لقاح مصنوعی از سلول‌های اسپرم خود او بوده است.
از اوایل دهه نود نگرانی‌هایی درباره‌ی وضعیت سلامتی مایکل وجود داشت و از اواخر دهه نود اخبار ضد و نقیضی درباره‌ی وضعیت مالی این خواننده گزارش می‌شد. در سال ۲۰۰۵ جکسون به دلیل اتهامات بیشتری مربوط به سو استفاده‌ی جنسی و چند اتهام دیگر محاکمه و تبرئه شد.
و اما سرانجام مایکل جکسون در ۲۵ ژوین ۲۰۰۹، بر اثر ایست قلبی در سن ۵۰ سالگی درگذشت و در گورستان «فارست لاون» در کالیفرنیا به خاک سپرده شد. در مراسم عمومی یادبود جکسون که مملو از ابراز احساس توسط شرکت کنندگان و اجرا کنندگان بود، نزدیک به ۲ میلیون نفر از سراسر دنیا حاضر شده بودند.
در این زمان او در حال آماده شدن و تمرین برای یک سری ۵۰ تایی از کنسرت‌ها به نام «این است» که قرار بود در لندن برگزار شود، بود. مرگ او توسط پزشکی قانونی لوس آنجلس ، قتل معرفی شد. درگذشت او باعث غلیان و خروش ناگهانی احساسات جهانی و لبریز سوگ فراوانی در سراسر دنیا شد. مراسم یاد بود جهانی او که در سراسر دنیا تحت پوشش قرار گرفت توسط یک میلیارد انسان از سراسر دنیا نظاره شد.
او به عنوان یکی از مشهورترین «مردان جهان» شناخته می‌شود.
منبع:
ویکی‌پدیا
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
