«روزنگاشت/بدون گوش‌وچشم اما پراز امید»

محبوبه / رادیو کوچه

mahboobeh@koochehmail .com

امروز بیست و هفتم ژوین برابر با زادروز «هلن آدامز کلر» است او که  نویسنده نابینا و ناشنوا و فعال سوسیالیست آمریکایی بود، هلن در ژوین سال 1880 میلادی زاده شد و در یکم ژوین سال 1968 درگذشت. او اولین فرد نابینا، ناشنوایی بود که از دانشگاه فارغ التحصیل شد.

فایل صوتی را از اینجا بشنوید

فایل را از این جا دانلود کنید

«هلن آدامز کلر»، در ۲۷ ژوین سال ۱۸۸۰ میلادی در «توسکامبیا»، در ایالت آلاباما، متولد شد. در نوزده ماهگی، در اثر ابتلا به یک نوع بیماری که شاید تب سرخ یا تب مخملک، بود، بینایی و شنوایی خود را از دست داد و ارتباطش با دنیای بیرون قطع شد.

هنگامی که کلر شش سال داشت، او را به «الکساندر گراهام بل» نشان دادند و بل پس از معاینه، یک معلم 20 ساله به نام «آن سالیوان» را که در موسسه آموزش نابینایان در بوستون فعالیت می‌کرد را برای آموزش او فرستاد.

به گفته و نوشته‌های خود کلر، زندگی واقعی او در یک روز از ماه مارس سال ۱۸۸۷ وقتی که نزدیک به هفت سال داشت، با ورود معلمش به زندگی او آغاز شد. او از این روز به عنوان مهم‌ترین روزی که در زندگی به خاطر دارد، یاد می‌کند. سالیوان معلمی سخت کوش و فوق‌العاده بود که از مارس ۱۸۸۷ تا پایان عمر خود یعنی  اکتبر ۱۹۳۶، در کنار کلر ماند.

این معلم با فشار دادن علاماتی توسط انگشتان خود، به عنوان حروف، بر کف دست هلن با او ارتباط برقرار می‌کرد و از این راه برای آموزش کلمات به او استفاده می‌کرد. در عرض چند ماه کلر فرا گرفت که چگونه اشیایی را که لمس می‌کند، به آن حروف ربط دهد و آن‌ها را هجی کند. او هم‌چنین، موفق شد تا به وسیله لمس کارت‌هایی که حروف برجسته بر آن‌ها نوشته شده بود، جمله‌هایی را بخواند و با کنار هم چیدن حروف در یک لوح، خود جمله بسازد.

هلن حتا وقتی که دخترک کوچکی بود بسیار مشتاق ورود به دانشگاه بود. در سن ۱۴ سالگی، وی  را در یک مدرسه ناشنوایان در «نیویورک» ثبت نام کردند و در ۱۶ سالگی به «مدرسه کمبریج بانوان جوان» در «ماساچوست» راه یافت.

«گرامی‌ترین و زیباترین‌ها، در جهان نه دیده می‌شوند و نه حتا لمس می‌شوند، آن‌ها را تنها باید در دل حس کرد»

کلر در بیست سالگی توسط کالج «رادکلیف» پذیرفته شد و ۴ سال پس از آن، به کمک سالیوان معلم خود، که سخن‌رانی‌ها را در کف دست او می‌نوشت، از آن‌جا فارغ التحصیل شد. در این مدت او توانست با فشار دادن انگشت بر گلوی آنی و تقلید ارتعاشات صوتی او صحبت کردن را بیاموزد. او اولین فرد نابینا، ناشنوایی بود که از دانشگاه فارغ التحصیل شد.

هلن کلر از زمانی که در دانشگاه دانشجو بود، نگارش را آغاز کرد و این حرفه را پنجاه سال ادامه داد. علاوه بر کتاب «زندگی من»، او یازده کتاب و مقاله‌های بی‌شماری در زمینه نابینایی، ناشنوایی، مسایل اجتماعی و حقوق زنان به رشته تحریر در آورده است.

هلن کلر هرگز نیاز نابینایان و ناشنوایان دیگر را از نظر دور نمی‌کرد. او از دوستان دکتر «پیتر سالمون»، مدیر اجرایی خدمات هلن کلر برای نابینایان بود و او را در تاسیس مرکزی یاری کرد که به عنوان مرکز «ملی هلن کلر برای جوانان و بزرگ‌سالان نابینا و ناشنوا» نام گرفت.

هلن عضو حزب سوسیالیست آمریکا بود و در چندین انتخابات پیاپی از نامزدی به نام «یوجین دبس»، چهره معروف کمونیست و سوسیالیست، حمایت می‌کرد. او در زمینه حقوق زنان نیز فعال بود و از کنترل بارداری و حق رای برای زنان حمایت می‌کرد. هم‌چنین عضو اتحادیه کارگری چپ «کارگران صنعتی جهان» بود.

هلن کلر از طرف‌داران انقلاب روسیه بود و در مطالبی چون «به روسیه شوروی کمک کنید» و «روح لنین» به این قضیه می‌پردازد.

در سال ۱۹۳۶، هلن کلر به «وستپورت» رفت و تا پایان عمر در آن‌جا ساکن بود. و سرانجام در یکم ژوین ۱۹۶۸ در سن 88 سالگی درگذشت.

در مراسم تدفین او سناتور «لیستر هیل» درباره او چنین گفت: «هلن زنده خواهد ماند و یکی از چند نام جاویدانی است که متولد شده‌اند اما نه برای مردن، روح او برای همیشه باقی می‌ماند و نسل‌های زیادی می‌توانند داستان‌های بسیاری را از زنی روایت کنند و بخوانند که به جهانیان نشان داد هیچ مرزی برای شجاعت و ایمان وجود ندارد.»

منبع‌ها:

ویکی‌پدیا

دانش و فناوری

«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»