«آدمهایی که وجود دارند پس هستند»

اردوان روزبه /  رادیو کوچه

ardavan@koochehmail.com

ابراز حضور و شناخته شدن حقوق متصور برای افراد جامعه بر اساس منشور‌های جهانی حقوق بشر و قوانین داخلی عموم کشور ها از ارکان اولیه قوانین جاری کشورها است. این نکته حایز اهمیت است که بدانیم این افراد جامعه می توانند از هر اقلیت و یا اکثریتی در یک جامعه باشند.

قوانین حامی حقوق انسانی در تمامی جوامع هیچ ارجحیتی را برای رنگ و نژاد و یا اکثریت بودن قایل نشده است. به طوری که هم‌راه یکی از موضوعات فعالان مدنی در بررسی حقوق افراد یک جامعه، میزان توجه به اقلیت‌های اجتماعی آن جامعه بوده است.

این در حالی است که شاید نتوان حتا در برخی موارد مهر تایید بر نوع نگرش آن جامعه اقلیتی گذاشت اما از منظر انسانی بی شک عقیده‌ها و نگرش افراد یک جامعه در صورتی که تعرض و تعدی به حقوق سایرین نداشته باشد، حق حیات و بهره‌مندی از حقوق اولیه متصور برای تمامی افراد آن جامعه را برخوردارند.

اما به نظر می‌رسد با نوع روی کردی که در برخی از کشور‌ها وجود دارد این حقوق انسانی با دلایل مختلف می‌تواند انگاشته نشود. گاهی اعتقادی، گاهی نگاه قالب اکثریتی و یا بهانه‌های دیگر که در کشور‌هایی نظیر ایران این نگرش مشروعیت یافته است و این اجازه را حتا می‌دهد که تعدی در آن رنگ خشونت به خود گیرد.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=T5i5TeFm3oA&feature=related[/youtube]

دگرباشان جنسی بخشی انکار‌ناپذیر از یک جامعه هستند چه با عقاید ما سازگار باشد نگاهشان چه نباشد. شاید این فرصت حتا با خشونت حاکم بر علیه این قشر از جامعه برای نقد و بررسی و روشن شدن زوایای پنهان آن از میان رفته است.

بسیاری از دگرباشان جنسی ایرانی امروز از کشور گریخته‌اند. برخی این افراد را دارای حق حیات نمی‌دانند و بر اساس برخی از فتواها آن ها را «محدور الدم» قلمداد می‌کنند و برخی دیگر با این افراد با تعرض و خشونت رفتار می‌کنند.

از سویی رییس جمهوری ایران نیز وجود این اقلیت را انکار می‌کند.

در این هفته روز شنبه سوم جولای در لندن فستیوال دگرباشان جنسی برگزار شده بود. این فستیوال که معمولن در چند پایتخت دنیا هر ساله برگزار می‌شود این بار در لندن فرصت اعتراض دگرباشان به نحوه برخورد با آنان شده بود. گروهی از دگرباشان ایرانی مقیم اروپا به هم‌راهی تعدادی دیگر در ترکیه و مالزی، در این جشنواره با پلاکارد‌های اعتراضی و دست بند‌های سبز حاضر شدند. «مانی» گرداننده سازمانی به نام « Persian Gay and lesbian liberators » در انگلیس است. این سازمان به خدمات اجتماعی، سلامت و آموزش پناه‌جویان دگرباش می‌پردازد. مانی می‌گوید: «حدود دو سالی است که تصمیم گرفته‌ایم حضورمان را به عنوان ایرانی‌های دگرباش ابراز کنیم تا بتوانیم از حقوقمان بگوییم.»

مانی از حضور ایرانی‌های این فستیوال، خواسته‌ها و دلایل حضورشان و حقوق شان در جامعه می‌گوید:

فایل صوتی را از اینجا بشنوید

فایل را از این جا دانلود کنید

روز شنبه سوم جولای جشنواره‌ای در لندن بود که دگرباشان با همجنس‌گرایان آن را برگزار کردند. برخی از دگرباشان ایرانی هم به دلیل ارایه‌ی دیدگاه‌ها و نظراتشان فرصتی را دارند که در این جشنواره حاضر شوند. با مانی یک همجنس‌گرای 26 ساله صحبت کردم. توضیح دهید که حضور ایرانی‌ها در این جشنواره به چه منظور بود؟

هدف از برپا کردن این جشنواره این بود که بتوانیم پیام خود را به مردم دنیا برسانیم که ما بر خلاف حرف آقای احمدی‌نژاد حضور داریم و حق انسانیت خود را می‌خواهیم.

چه تعداد در این جشنواره شرکت کردید و چه نکاتی را عنوان کردید؟

قلب‌ها و نظرات ما به هم نزدیک بود و از طریق اینترنت با هم صحبت کردیم و برنامه‌ها را تنظیم کردیم.  من سازمان دگرباشان آزادی‌خواه ایرانی را اداره می‌کنم و هماهنگی‌هایی را با دانشگاه آکسفورد و گرینویچ انجام دادم. ما فرصت کمی داشتیم و نتوانستیم این اخبار را در رسانه‌ها منتشر کنیم اما پیامی که هم‌وطنان دگرباش ما خواستند توانستیم ارایه دهیم. وحید هم پیام را از طرف جامعه‌ی دگرباشان آزادی‌خواه ایرانی ابلاغ کرد.

وقتی در مورد مشکلات دگرباشان یا همجنس‌خواهان صحبت می‌کنیم، اشاره به صحبت‌های احمدی‌نژاد می‌شود. مشکلات  دگرباشان در ایران چه چیزهایی است و نگاه جامعه‌ی ایرانی نسبت مسایل حقوق بشری ایران چه‌قدر جدی است و مسایل آن‌ها را درک می‌کنند؟

در نقطه‌ی عطف زمانی که آقای احمدی نژاد جامعه‌ی دگرباشان را رد کرد نشان داد که این افراد در کشور خودمان از حقوق انسانی بهره‌مند نیستند و مشکلات زیادی را دارند تا به زندگی خود کمک کنند. در خبرها هم می‌شنویم که عده‌ای از بچه‌ها در یک خانه زندگی می‌کردند و دستگیر شدند و در زندان به سر می‌برند. با توجه به این‌که سازمان‌های حقوق بشری در این مورد تلاش می‌کنند، اما  ما جامعه‌ی دگرباشان هنوز به زندگی پرشور در جامعه‌ی خود دست نیافتیم.

ما جامعه‌ی دگرباشان احساس می‌کنیم باید در کنار گروه‌های اپوزوسیون که به دنبال آزادی در ایران هستند، باشیم و صحبت خود را ابراز کنیم.

زمانی که در مورد رعایت حقوق جامعه‌ی دگرباشان  صحبت می‌شود، پای دولت به میان می‌آید. آیا فکر می‌کنید مشکل شما تنها دولت ایران است؟

همه جا هم مخالف وجود دارد و هم موافق. اما  مسئله این است که  به مخالفان آموزش داده شود که چه‌طور با ما برخورد کنند. اما دولت و دولت‌مردان ایران راه درستی را برای معرفی کردن جامعه‌ی دگرباشان به مردم آموزش ندادند و تیشه به ریشه‌ی ما می‌زنند و خواهان نبودن ما در جامعه  و برچیده شدن این جامعه هستند.

«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»