علی خردپیر / پاریس / رادیو کوچه
«رضا ناصحی»، تحلیل‌گر سیاسی و فعال حقوق بشر مقیم پاریس، میهمان امروز کافه کوچه است. با وی درباره تحریم‌های بین‌المللی علیه جمهوری اسلامی ایران سخن گفته‌ایم. ناصحی بر این باور است که تحریم‌ها، به جنبش سبز یاری می‌رساند و در نهایت باید از فروش نفت ایران جلوگیری شود .
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
پس از گذشت بیش از یک سال از جنبش سبز، می‌بینیم که تحریم‌ها و تنش‌های بین‌المللی علیه جمهوری اسلامی افزایش یافته است. آیا از نظر شما ارتباطی میان این دو مقوله وجود دارد یا خیر؟
نمی‌توان در سیاست فاکتور‌های مختلف را نادیده گرفت. به طور طبیعی فضای بین‌المللی در سیاست داخلی تاثیر گذار است و همین‌طور نحوه‌ی سیاست‌گذاری داخلی بر تنش‌های بین‌المللی تاثیر‌گذار است. به نظرم فشارهای بین‌المللی بدون در نظر گرفتن نوع آن؛ به بنیان گرفتن جنبش داخل کشور و حتا ایجاد نوعی حریم امنیتی برای رهبران جنبش کمک می‌کند .
اما می‌دانید که رهبران جنبش سبز با تحریم‌های بین‌المللی مخالف‌اند. چه طور تحریم‌ها کمک کننده جنبش است؟
یکی از مشکلاتی که ما در تحلیل سخنان رهبران جنبش سبز داریم آن است که لابه‌لای خطوط در متن را نمی‌خوانیم. ما باید ناگفته‌ها را در مجموع در نظر بگیریم. آقایان موسوی و کروبی مانند هر کس دیگری در ایران صراحت لهجه لازم را ندارند و ما الزامن نمی‌دانیم که آیا همه آن‌چه را که فکر می‌کنند را می‌گویند یا نه؟ .
هر قدر که رژیم دستش از منابع نفت کوتاه‌تر شود، جنبش مردم منفعت بیش‌تر خواهد برد
این درست است که گفته‌هایشان بر اساس تفکرشان است اما ناگفته‌هایی هم در افکارشان وجود دارد. من اخیرن دیدم که آقای موسوی درباره کشتار 67 گفته‌اند که محذوریت دارند. من این محذوریت را درک می‌کنم و می‌دانم که بر اساس فضای داخلی کشور است. برای مثال درمورد ماجراجویی اتمی ایران، رهبران به صراحت سخن نگفته‌اند و به نظرم یکی از نقاط ضعف فعالان و رهبران این جنبش است. اصل و اساس تنش‌های بین‌المللی همین ماجراجویی اتمی است اما در این باره سخن نمی‌گویند یا به صراحت سخن نمی‌گویند. ما دقیقن مواضع آقایان موسوی و کروبی را نمی‌دانیم.
یعنی فکر می‌کنید درباره تحریم‌های بین‌المللی آن‌چه را که تاکنون رهبران جنبش سبز گفته‌اند شفاف نبوده است؟ می‌توانم این‌گونه از سخن شما برداشت کنم که «ممکن است» آنان حتا با این تحریم‌ها موافق باشند؟
من نمی‌دانم که ممکن است موافق باشند یا نه. اما می‌توانم حدس بزنم که این فشارها در مجموع به جنبش داخل ایران کمک خواهد کرد .
این کمک چگونه است؟ در حالی که اکثریت تحلیل‌گران بر این مسئله اتفاق نظر دارند که تحریم‌های بین‌المللی تشنج بیش‌تری را ایجاد خواهد کرد و بازی را از دست نیروهای اصلاح‌طلب درون کشور می‌گیرد؟
من با این تحلیل‌ها موافق نیستم. حسی را در سطح جنبش ایران می‌بینیم که آنانی که تحریم کننده نبوده‌اند مورد حمله در شعارها قرار می‌گیرند و تحریم کنندگان هرگز هدف واقع نمی‌شوند. من از این نتیجه می‌گیرم که مردم ترجیح می‌دهند تحریم‌ها بیش‌تر شود. در ایران سنج افکار عمومی میسر نیست و نمی‌دانیم که دقیقن مردم چه می‌خواهند اما از یک سری تجارب می‌توانیم کمک بگیریم. از تجارب کشورهایی که سرکشی و یاغی‌گری‌هایی داشته‌اند در برابر قوانین بین‌المللی و در نهایت تحریم آنان موثر بوده است. آفریقای جنوبی و اروپای شرقی نمونه است. کوتاه کردن دست جمهوری اسلامی از جامع بین‌المللی و در ارسال اسلحه و کمک مالی در منطقه از نتایج فشارها است.
هر چه بیش‌تر جمهوری اسلامی زیر فشار قرار گیرد فضا برای فعالیت‌های مردمی بازتر می‌شود. من هم موافق نیستم که مواد غذایی یا نیازهای ضروری مردم تحریم شود و خوش‌بختانه تا امروز هم این موارد در نظر تحریم کنندگان نبوده است ولی بالاخره باید راهی یافت برای جلوگیری از ماجراجویی‌های رژیم اسلامی در منطقه و سطح جهانی. یا باید فشارهای دیپلماتیک و تحریم‌ها را در نظر داشت یا جنگ؛ چراکه راه دیگری وجود ندارد. تاکنون جمهوری اسلامی وقت‌کشی کرده است و هرگز حاضر نیست به صورت عملی قطعنامه‌های سازمان ملل را بپذیرد. بنابراین مقابله با این سرکشی‌ها و ماجراجویی‌ها راه دیگری ندارد اگر شما راه دیگری می‌شناسید بگویید.
امروز چهار قطعنامه از سوی شورای امنیت سازمان ملل علیه جهوری اسلامی صادر شده است. تحریم‌های یک‌جانبه نیز وجود دارد. آیا به نظر شما این فشارهای بین‌المللی تاکنون موفق بوده‌اند؟
اکنون زود است که اثرات تحریم‌ها را بررسی کنیم. به نظرم باید تحریم‌ها تشدید شوند. به ویژه درباره جلوگیری از فروش نفت ایران، چرا که مهم ترین منبع درآمد دولت و ابزار سرکوب همین درآمد نفت است. تا وقتی که پول نفت و نیروی مسلح وجود دارد، می‌توان سال‌ها حکومت کرد. من معتقدم که تحریم‌ها باید به جلوگیری از فروش نفت ایران کشیده شود. البته به نظرم تاکنون تحریم‌ها اثرات خود را داشته است. انزوای ایران در روابط بین‌المللی گویای این امر است . برزیل با آن همه باج سبیل به سوی تحریم کنندگان آمد و ترکیه هم با کاستن از صادرات بنزین به ایران اولین گام را برداشت.
این‌ها در مجموع دست حکومت را در مانور و تحرکات خود کوتاه می‌کند. هر قدر که رژیم دستش از منابع نفت کوتاه‌تر شود، جنبش مردم منفعت بیش‌تر خواهد برد. ما به سرعت این دو معادله را نمی‌توانیم با هم درنظر بگیریم اما به مرور زمان، اثرات مشخص می‌شود، کمااین‌که با مروری بر نشریات اقتصادی داخل ایران، اثر تحریم‌ها را می‌توان به وضوح متوجه شد.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
