سماع به نوعی رقص و چرخش بدن همراه با حالت خلسه برای اهداف معنوی می‌گویند.
هرچند تاریخ چه دقیق سماع روشن نیست اما به نظر می‌رسد که سابقه‌ای دینی ولی غیراسلامی دارد و بسیار دیرین است.
پس از اسلام به ویژه در تصوف مراکزی اجرای سماع را خانقاه، زاویه، رباط، صومعه، دویره (دیر)، لنگر تکلیه می‌خواندند که شامل سالن، قسمت‌هایی برای آموزش معارف و خواندن قرآن و گاه مسجدی کوچک برای خواندن نماز می‌شد.
در میان اهل تصوف رقصیدن از جایگاه و مقام بالایی برخوردار بوده و هست البته رقص اهل تصوف را سماع می‌نامند که در اوج سماع، صوفی به حالتی روحانی و سیر و سلوک عرفانی می‌رسد.
هر ساله در قونیه نیز به مناسبت بزرگ داشت مولانا جلال‌الدین بلخی (مولوی) این مراسم را در کنار مزار او برپا می‌کنند.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»