«زن باش و مقتدر»

سارا/ واحد ترجمه/ رادیو کوچه

در این فصل از انتخابات آمریکا زنان مثل مردان از نظر نطق و بیان قدرت‌مند هستند. اما نه به آن دلیلی که شما فکر می‌کنید.

فایل صوتی را از اینجا بشنوید

فایل را از این جا دانلود کنید

راه‌های زیادی وجود دارد تا میزان موفقیت زنانی که به دنبال قدرت هستند را تعیین کرد. اما من مطمئن نیستم که ادعای زمخت و مردانه بودن به عنوان موفقیت تلقی شود. من می‌دانم که در موقعیت‌های مخاطره‌آمیز و حساس از ترس یا تظاهر کاندیداها با مخالفانشان صحبت می‌کنند. خانم‌هایی هستند مثل «مارگارت تاچر» (Margaret Thatcher) و «لورنا بابیت» (Lorena Bobbitt) که گفته‌اند که مخالفانشان آن‌قدر مرد نیستند که با مشکلاتشان مبارزه کنند.

«سارا پالین» (Sarah Palin) در آگوست گفت که بر‌عکس «جن برور» (Jan Brewer) ، «اوباما» شجاعت کافی برای برخورد خشن با موضوع مهاجرت غیر‌قانونی را ندارد. (هم‌چنین «سارا پالین» (Sara Palin) خبرنگاران را ناتوان و ترسو خواند که با اعتماد به منابع ناشناس با او برخورد لفظی داشته‌اند.) «کریستین اُدونل» (Christine O’Donnel) هم به مخالفش در انتخابات گفته بود که «شلوار مردانه‌ات را بپوش». «شارون انجل» (Sharon Angle) به «هری رید» (Harry Reid)، برنده‌ی اکثریت آرا در مجلس سنای «نوادا» (Nevada) گفت که مرد باشد. چرا که «هری رید» (Harry Reid) در سخنانش گفته بود که «شارون انجل» (Sharon Angel) به او توهین کرده است.

جن برور

توضیحات زیادی برای این جر و بحث‌ها وجود دارد. واضح‌ترین دلیل این است که سیاست‌مداران زن باید ثابت کنند که به اندازه‌ی کافی خشن و محکم هستند. از زمانی که در سال 1984 در مذاکرات پارلمانی به «جرالدین فرارو ()» گفتند که ممکن است که شورا از زن بودن تو استفاده کند، کاندیداهای زن باید با این موضوع که زنان ضعیف هستند بجنگند. به همین دلیل در مبارزات انتخاباتی، پوسترهای «بلانش لینکلن» (Blanche Lincoln) (سناتور آرکانساس  Arkansas) او را زنی جدی و محکم معرفی ‌کردند.

دلیل دیگر این جر و بحث‌ها شاید به خاطر توازن است. «هیلاری کلینتون» (Hillary Clinton) و «سارا پالین» (Sarah Palin) در سال 2008 هدف برخوردهای لفظی و شخصی قرار گرفته‌اند. «سارا پالین» را به عنوان زنی معرفی کردند که صلاحیت کافی برای شغلش ندارد و به شغلش بیش‌تر از بچه‌هایش ‌اهمیت می‌دهد. هم‌چنین گفتند که او مثل عروسکی است که با لباس‌های مبتذل در اجتماع حضور پیدا می‌کند. «هیلاری کلینتون» هم متلک‌هایی چون «لباس مرا اتو بزن» را تحمل می‌کرد. هم‌چنین عکس‌ها و پوسترهایش را پاره و کثیف می‌کردند.

سارا پالین

این اختلافات همه را ناامید کرده است و روزنامه‌نگارانی چون «آن کورن‌بلات» (Anne Kornblut) روزنامه‌نگار «واشینگتن پست» (Washington Post) در مورد رعایت نکردن تساوی بین زن و مرد در مبارزات انتخاباتی نوشت. البته برخی هم نتیجه‌ی دیگری می‌گیرند. «ربه‌کا تریستر» (Rebecca Traister) نویسنده‌ی کتاب «دختران بزرگ گریه نمی‌کنند» انتخاباتی که همه چیز را برای زنان آمریکایی تغییر داد، انتظار دارد که قشر جوان جامعه که فکر می‌کنند جنگ بین دو جنس از بین رفته است بتوانند این حقیقت روشن و مسلم «تساوی بین زن و مرد» را پذیرفته و نظر جامعه را تغییر دهند.

اتفاقات دیگری هم در این میان رخ می‌دهند. مثل عذر خواهی کردن «جری براون» (Jerry Brown) از «مگ ویتمن» (Meg Whitman) چون به‌طور تصادفی شنیده شده که به او توهین کرده است. البته این استراتژی نیست بلکه یک اشتباه گفتاری است. من به این دوره که زنان (به خصوص از حزب جمهوری‌خواه محافظه‌کار) در حال گرفتن جای مردانند، مشکوک هستم. این رویداد به دلیل ناامنی یا انتقام نیست بلکه کار زیرکانه‌ای از سوی حوزه‌ی انتخابات است. این اتفاقات ممکن است در نهایت به نفع خانم‌ها نباشد. مردانی که قدرت‌مند هستند و سکوت کرده‌اند، کسانی که رکود اقتصادی را ایجاد کردند و مقصر شناخته شدند، رسانه‌های فرهنگی  آنها را به تمسخر گرفته و کنار گذاشتند، کسانی که توانایی آن‌ها در جست‌وجو و جمع‌آوری و تامین نیازهای خانواده توسط اقتصادی که بیش‌تر به دنبال زنان و توانایی گفتاری است تهدید می‌شود، اقتصادی که بیش‌تر به دنبال خدمت و نه زور بازو است. حالا کاخ سفید نگران زنان دموکرات است و خوب می‌داند که ممکن است زنان رای‌دهنده بازی را در دست گیرند. البته هنوز مردان بیش‌تر از زنان به حکومت و سیاست فکر می‌کنند، نظر‌سنجی «ای‌ پی- جی اف کی» (AP-GFK) نشان می‌دهد که  54 درصد زنان رای‌دهنده در مقابل 67 درصد مردان می‌گویند که به انتخابات علاقه‌مند هستند.

این فصل از انتخابات با عقب‌نشینی خانم‌ها هم‌راه است. تحلیل‌گران پیش‌بینی می‌کنند که امسال ممکن است تعداد قانون‌گذاران زن (73 نماینده و 17 سناتور) برای اولین بار در سه دهه‌ی گذشته کاهش پیدا کند. در میان زنانی که از این مرحله با پیروزی بیرون می‌آیند، کسانی هستند که به جای این‌که روشهای قدیمی را برای  استانداردهای بالاتر کنار بگذارند، با این روش‌ها اهداف جدیدی را نشانه‌گیری کرده‌اند.

برگرفته از مجله‌ی تایم

نانسی گیبز (Nancy Gibbs)

«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»