محبوبه شعاع / رادیو کوچه
بیست‌دوم دسامبر برابر با زادروز «جاکومو پوچینی»، آهنگ‌ساز ایتالیایی است. او زاده سال 1858 میلادی بود و در سال 1924 درگذشت. وی از مهم‌ترین و معروف‌ترین اپرانویسان دوران خود پس از «جوزپه وردی» بود. حس نمایشی حیرت‌انگیز پوچینی، به اپراهایش جذابیتی ماندگار بخشیده است.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
«جاکومو پوچینی» در روز بیست و دوم دسامبر ۱۸۵۸ در «لوکا در توسکانی» ایتالیا زاده شد. خانواده و خویشانش کم و بیش همه در کار موسیقی بودند. اگر چه دایی‌اش او را در این کار بی‌استعداد می‌دانست، اما پوچینی در همان دوران نوجوانی در سن چهارده سالگی موفق شد، به ارگ‌نواز کلیسای محل بدل شود.
پوچینی تحصیلاتش را در «کنسرواتوار میلان» در شرایط بسیار سختی گذراند. موفقیت اولین اپرای پوچینی که پس از پایان تحصیلات نوشت، توجه یکی از ناشران را جلب کرد.
او در ۳۱ سالگی نخستین اپرایش «ادگار» را به سفارش سرشناس‌ترین بنگاه انتشارات آثار موسیقی، نوشت که گرچه موفق نبود، ولی او را برای همیشه با این بنگاه هم کار و هم راه ساخت. پوچینی ۳۵ سال داشت که با اپرای «مانون لسکو»، ناگهانی شهرت بین‌المللی پیدا کرد.
محبوبیت پوچینی در ایران را باید در بهره‌گیری او از درون‌مایه‌های شرقی در اپراهایش جست. یکی از اپرای‌های او که این حس و معروفیت را دارد، «مادام باترفلای» یا «پروانه» است که پوچینی آن را از روی متن نویسنده آمریکایی، «لوتر لانگ» ساخت.
این اپرا در سال ۱۹۰۴ به روی صحنه آمد. موضوع این اثر، عشق بدفرجام دختر ژاپنی به نام «چوچوسان» یعنی پروانه به یک افسر آمریکایی و رویارویی دو فرهنگ و سنت دور از یک‌دیگر است. در آن زمان گرامافون به تازگی به بازار آمده بود و پوچینی که می‌خواست به طور جدی حالت و روحیه ژاپنی را در اپرایش پدید آورد.
او با شنیدن چند صفحه موسیقی ژاپنی توانست این خواست را به خوبی به انجام رساند و به آهنگ اپرا حالتی از موسیقی خاور دور بدهد. این حالت در آخرین اپرای او «توراندخت» هم آشکارا حس می‌شود. هرچند این اپرا ناتمام مانده بود، اما توسط «فرانکو آلفانو»، آهنگ‌ساز ایتالیایی، تکمیل شد و بعد از مرگش برایش ارج و احترام بیشتری به بار آورد.
اپرای «توراندخت»، سرگذشت شاهزاده خانمی ترک به همین نام است که یکی از بستگانش را تاتارها کشته‌اند و او از این رو می‌خواهد که از همه مردان انتقام بگیرد، اما هنگامی که قرار است نامی را فاش کند تا خلف را که دل به او باخته بکشند، به جای بردن آن نام می‌گوید: «نام او عشق است» بدین ترتیب اپرا با فریاد شادی مردم و ازدواج شاهزاده و خلف پایان می‌یابد.
پوچینی در اپراهای خود بیشتر به رویارویی زن و مردهای دل‌باخته و تیرگی‌ها و آلایش ذهنی آن‌ها می‌پردازد. او پیرو مکتب «رومانتیسم» است، یعنی آثارش هدف‌مندند و بیشتر رویداد یا حالتی را توصیف می‌کنند.
جاکومو پوچینی سرانجام در سال 1924 در سن 66 سالگی درگذشت. صاحب‌نظران و منتقدان موسیقی، وی را یکی از بزرگ‌ترین اپرانویس ایتالیا می‌دانند. پوچینی در چهار دهه فعالیت هنری خود در مجموع دوازده اثر اپرایی خلق کرد و از آهنگ‌سازانی است که در همان دوران حیات خود توانسته‌اند، موفقیت‌های بزرگی را جشن بگیرند.
منبع‌ها:
ویکی‌پدیا
گوگل
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
