اکبر ترشیزاد/ رادیو کوچه
دو سه روزی بیش‌تر از اعدام «علی‌صارمی» نمی‌گذرد. با کمال تاسف واکنش‌های بعضی از گروه‌های سیاسی از جمله اصلاح‌طلبان و سلطنت‌طلبان به این حرکت بسیار ضعیف و دور از انتظار بوده است. بزرگ‌ترین گناه «علی‌صارمی» دفاع از قربانیان کشتارهای سال 67 و حضور همیشگی در مراسم بزرگ‌داشت آن‌ها در گورستان «خاوران» بوده است.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
صارمی از هواداران سابق «سازمان‌مجاهدین‌خلق» بوده است و به نوعی از قربانیان این سازمان. بسیاری از ایرانیان فارق از هر طرز‌فکر سیاسی و یا اجتماعی، با روش‌ها و رفتارهای غیر‌دموکراتیک مجاهدین مخالف هستند. کم‌تر کسی را در ایران می‌توان یافت که از جنایت‌ها و برخوردهای خشن این گروه در دهه‌ی شصت خورشیدی چیزی به خاطر نداشته باشد. حرکت‌هایی هم‌چون بمب‌گذاری‌های کور در مکان‌های عمومی، که سبب کشته‌شدن تعداد فراوانی از انسان‌های بی‌گناه می‌شد و یا حضور در عراق و هم‌کاری با ارتش این کشور برای تهاجم و کشتار هم‌وطنان ایرانی و یا مخالفان «صدام‌حسین». تمامی این‌ها اما موجب نمی‌شود، تا از حقوق افرادی دفاع نکنیم که خود نیز به نوعی از قربانیان این سازمان تروریستی به شمار می‌آیند.
بزرگ‌ترین گناه «علی‌صارمی» دفاع از قربانیان کشتارهای سال 67 و حضور همیشگی در مراسم بزرگ‌داشت آن‌ها در گورستان «خاوران» بوده است
بسیاری از اعدام‌شدگان سال 67 افرادی بودند که دوره‌ی محکومیت خود را در زندان به پایان می‌رساندند، و تنها جرم شمار فراوانی از آن‌ها فقط هواداری از مجاهدین بود و در نهایت پخش چند شب‌نامه. بعدها بسیاری از آنان خود و خانواده‌هایشان رنج‌های بسیاری کشیده و مجبور به مهاجرت از کشور و آوارگی شدند. هنوز هم امثال چنین افرادی در پادگان اشرف وجود دارند، که تمام جوانی و زندگی خود را برای سازمان گذارده‌اند و جز مشتی فریب و دروغ و وعده‌های توخالی پیروزی، چیز دیگری نصیبشان نشده است. آیا پیر دخترانی که هر روز صبح با صورت‌ها و ابروهای اصلاح و آرایش نشده در برابر عکس مریم رجوی برای سلامتی او دعا می‌کنند، مظلوم و فریب‌خورده نیستند؟ آیا آن‌هایی که سخت‌ترین شرایط زندگی را در عراق می‌گذارنند تا مریم‌رجوی در پاریس و لندن، کت‌و‌شلوار مارک «کریستین‌دیور» چند هزار دلاری بر تن کند و شعارهای توخالی بدهد، قربانی رهبران خودخواه خود نیستند؟
محکومیت و شفاف‌سازی رفتارهای غلط مجاهدین‌خلق با مخالفان خود و مردم‌عادی، کاری درست و برای آینده‌ی ایران واجب است. اما عدم حمایت از افرادی چون صارمی که تنها گناه‌شان دفاع از اعدام‌شدگان بی‌گناه سال 67 بود و بی‌تفاوتی در برابر اعدام آن‌ها، رفتار اشتباهی است، که فردا دامان خود این گروه‌ها را هم خواهد گرفت. رهبران جنبش‌سبز باید بدانند که عدم موضع‌گیری شفاف در برابر کشتارهای 67 و محکوم نکردن اعدام افرادی که در راه روشن‌گری این فاجعه فعالیت می‌کنند، میزان حق‌جویی و صداقت آن‌ها را در دفاع از حقوق انسانی زیر سوال خواهد برد و بر هم‌دلی مردم در حرکت آزادی‌خواهانه‌شان تاثیر منفی می‌گذارد.
تمامی گروه‌های سیاسی از جمله سلطنت‌طلبان و اصلاح‌طلبان باید بدانند، که اگر موضع‌گیری‌هایشان در برابر نقض حقوق انسانی بر اساس منافع گروهی و یا دشمنی‌های دیرین با یک یا چند گروه اتخاذ گردد، نمی‌توان به آینده‌ای روشن در برقراری دموکراسی در ایران امید چندانی داشت. حمایت از مظلومان فارغ از هرگونه گرایش‌های مذهبی و سیاسی، میزان صداقت ما را برای رسیدن به یک جامعه‌ی آزاد به نمایش می‌گذارد.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
