سید موسوی/ رادیو کوچه
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
به یاد آید مرا از عهد خردی که خواندم قصه یک موش و یک
شیرکه یک روز از کنام آمد به صحرا یکی شیر ژیان با قصد نخجیر
به ره موشی روان دید و به چنگال گرفتش تا کند طبل شکم سیر
بگفتش موش: ای سلطان جنگل نیم من لایق آن معده پیر
بیا واز کشتن این بنده بگذر تلافی کرد خواهم وقت تعسیر
بخندیدی به غایت ضیغم نر که من شیرم عزیز من نه خنزیر
کجا شیری شود محتاج یک موش؟ مگر شاهی شود محتاج و درگیر؟
کنون از جان تو بگذشتم ای موش برو راه در و دشت و دمن گیر
قضا را بین که دنیا، این مدرس به سر پرورده بودش دام تقدیر
که روزی شیر در بندی در افتاد بیافتاد از قضا در دام و زنجیر
نداند کس چگونه با خبر شد خدا را گفت باید حمد و تکبیر
بیامد ناگهان آن موش چالاک رهانیدش از آن دام نفس گیر
ز دست و پای شیر آن بند بگشود به دندان و به ابرام و به تدبیر
چنین است ای برادر رسم دنیا شود محتاج موشی شیر آژیر
کنون این قصه ناب دگر را ز من من باب راه آورد بپذیر
دو یار جان به اقلیمی بسی دور خریدند از قضا یک بچّهٔ شیر
بیاوردند و چون یک مام دل‌سوز به آغوشش بپروردند و تمریر
به راهش از دل و جان مایه آردنند نکردندش دریغ از مال و تبذیر
بسی نا باوران اما به سخره همی گفتند: کو آدم، کجا شیر؟
توقع از وفای گربه سانان چنان برف است در بغداد در تیر
در آخر، شیربچه شیر گردد خورد حتا اگر از آدمی شیر
نکرد اصلن اثر آن یاوه ها لیک بر آن خوش نیتان نیک تدبیر
گذشت ایام و آن شیر جوان شد عظیم‌الجثه و خارج ز تحصیر
دگر آن منزل آوچک نکردی تکافوی دو انسان و یکی شیر
دو یار غار ز آن‌رو با تالم به آزادی او آردنند تقریر
بیاوردنند و اندر زادگاهش رها آردنند حیوان را ز زنجیر
دعای خیر در راهش فراوان نمودنند و سپردنندش به تقدیر
دو سالی رفت و بر ایشان بیفتاد غم دوری به دل چون زخم شمشیر
به خود رنج سفر هموار آردنند بدون اعتنا بر هجو و تحقیر
شتابان سر سوی هامون نهادنند به شوق دیدن آن نوجوان شیر
به هم‌راه دگر شیران روان بود میان جلگه، اندر دشت و ماهور
چو آن‌ها را بدید، از گله بگسست روان شد سویشان با سرعت تیر
رسیدی چون به یاران قدیمی ندانستی سر از پا، نی ز تقصیر
گرفتی هر دو را گرم اندر آغوش هزاران بوسه شان دادی به تکثیر
تبارک باد آن‌را آن‌همه عشق به قلب شیر بنهادی و تکبیر
تو نیز ار معرفت جویی، بیاموز مروت از بهایم، عشق از شیر
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
