اکبر ترشیزاد/ رادیوکوچه
بچه که بودم، یکی از کابوس‌های همیشگی‌ام، به حقیقت پیوستن دنیاهای خیالی بود، که در فیلم‌های دهه‌ی 60 و 70 میلادی تصویر می‌شد. جهانی که در آن انسان‌ها به‌وسیله‌ی مانیتورهای بزرگ با یک‌دیگر سخن می‌گفتند و کارهایشان را بدون حضور در مکان‌های واقعی و با کمک ماشین و کامپیوتر انجام می‌دادند. دنیای وحشت‌ناکی شبیه آن‌چه که در فیلم فارنهایت 451 ساخته‌ی «فرانسواتروفو» به تصویر کشیده شده بود و در آن، انسان‌ها لذت و تفریح‌شان را به تنهایی و در ارتباط با کامپیوتر به دست می‌آوردند و دیدارها بیش‌تر در فضای مجازی صورت می‌گرفت.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
من در محله‌ی کودکی‌ام ده‌ها دوست و رفیق داشتم، که هر روزه می‌توانستم با آن‌ها بازی کنم، انسان‌هایی با گوشت و پوست و استخوان، که وجود آن‌ها برایم قابل لمس بود. برای من تصور زندگی در دنیایی که انسان‌ها با هم رودرو نباشند، صدای هم را نشنوند و چهره‌ی یک‌دیگر را نبینند، ترسناک‌ترین چیزها بود. پس از سه دهه، اکنون آن دنیای فیلم‌های تخیلی به حقیقت پیوسته است. هم‌بازی کودکان امروز بیش‌تر شخصیت‌های عجیب و غریب و غیرواقعی هستند، که هر روزه شکل و هیبتان‌شان عوض می‌شوند. امروزه بیش‌تر ما دوستان فراوانی داریم، که برخی از آن‌ها را شاید یک‌بار هم از نزدیک ندیده‌ایم و حتا ممکن است، نام حقیقی آن‌ها نیز آن چیزی که ما گمان می‌کنیم، نباشد. شمار فراوانی از ما با خیلی از وقایع به‌طور فیزیکی روبه‌رو نشده‌ایم و شناخت ما از بسیاری از پدیده‌ها دریافتی یکسر مجازی است.
در چند روز اخیر شایعه‌ای در دنیای مجازی پیچید، که سر و صدای بسیاری برپا کرد. خبر این بود که بنیان‌گذار شبکه‌ی مجازی اجتماعی «فیس بوک»( Face book) اعلام کرده که این شبکه قرار است تا به زودی کار خود را خاتمه دهد و برای همیشه بسته شود. به نظر من، این‌که چقدر این خبر به واقعیت نزدیک است، موضوع اصلی نیست، چرا که بنا به فرض درستی خبر نیز، در مدت زمان کوتاهی شبکه‌های مجازی دیگری با قدرت بیش‌تر جای‌گزین «فیس بوک» خواهند شد و پس از چندی فیس‌بوک به فراموشی سپرده می‌شود. موضوع مهم‌تر از نظر من حواشی ایجاد شده در اثر پخش این خبر در بین مردم است. مردم با این اتفاق چونان یک فاجعه‌ی سهمگین و غم‌انگیز بشری برخورد کرده‌اند. انگار که انسان در حال از دست دادن یکی از بزرگ‌ترین دوستان و یاران خود است. این یکی از همان تفاوت‌های عمده و غیر‌قابل تصوری است که میان انسان امروز و بشر دو دهه پیش از این وجود دارد. آن‌چه که زمانی برای ما کابوسی ترس‌ناک به شمار می‌آمد، تبدیل به چنان بخش مهمی از زندگی بشر شده که ادامه‌ی زندگی بدون آن را ناممکن می‌نماید. اکنون روزگاری است که بشر خیال و توهم را به حقیقت ترجیح می‌دهد. دنیای وحشت‌ناکی است، فردا چه ارزش‌هایی به ضد ارزش تبدیل خواهند شد و بالعکس، هیچ‌کس نمی‌داند. دنیای وحشت‌ناکی است، وحشت‌ناک.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
