محبوبه‌شعاع / رادیوکوچه
«حاج قربان سلیمانی» در سال 1299 در علی‌آباد قوچان به دنیا آمد. او زیر نظر پدرش «کربلایی رمضان»، که خود از دوتار نوازان مشهور شمال خراسان بود، نواختن دوتار را از هشت سالگی آموخت. بعد از مرگ پدرش نزد غلامحسین بخشی جعفر آبادی، حاج محمد بخشی قیطانی و عیوض بخشی تعلیم گرفت و از سال 1321 کا خود را آغاز کرد.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
وی در هنگام نواختن ساز به سه زبان ترکی، کردی و فارسی آواز می‌خواند. سلیمانی در آغاز میان‌سالی، وقتی از سفر مکه باز گشته بود، یکی از متشرعین به او گفته بود: سازش را کنار بگذارد. او به مدت 16 سال دست از موسیقی کشید و به گفته خودش از حسرت و دل‌تنگی دو سه سالی مریض شده بود. اما وقتی روحانیون دیگری به وی توصیه کردند که موسیقی موهبتی الهی است، دوباره ساز در دست گرفت و به نواختن پرداخت.
و پس از چندی فعالیت مجددش را در سال 1367 با برنامه تلویزیونی «اندیشه هنر» شروع کرد و درسال 1369 در جشن‌واره «موسیقی فجر»، به عنوان نوازنده برتر انتخاب شد و از آن سال به بعد هم به عنوان داور در جشن‌واره موسیقی فجر حضور یافت.
حاج قربان در کنسرت‌های بسیاری در ایران و خارج از ایران شرکت کرد و یک آلبوم از آثار او نیز منتشر شد. وی هم‌چنین به کشورهای بسیاری مانند پرو، هلند، تونس، ترکیه، بلژیک، انگلستان، سوییس، کلمبیا، اکوادور، پاناما، فرانسه و چند شهر آمریکا نیز سفر کرد.
از جمله افتخارات وی می‌توان به کسب مقام اول جشن‌واره موسیقی «لیون فرانسه» و هم‌چنین احراز مقام ستاره جشن‌واره اوینیون فرانسه اشاره کرد، که در آن جا لقب «گنج راستین ملی» به او داده شد. وی ده‌ها اجرای دوتارنوازی در کنسرت‌های موسیقی کشورهای اروپایی، آسیایی و آمریکا داشت.
حاج قربان سلیمانی در داخل کشور هم مقام‌های برتر جشن‌واره موسیقی فجر ایران بین سال‌های 1369 تا 1371 را به دست آورد و دوازده دوره متوالی داور ثابت جشن‌واره‌های موسیقی مقامی کشور بود. هم‌چنین وی نشان درجه دو فرهنگ و هنر را نیز از «محمد خاتمی» رییس جمهوری وقت، دریافت کرد. او در آلبوم شب، سکوت، کویر، با شجریان هم‌کاری داشته است.
گفته شده حاج قربان در سال ۱۳۸۵، دوتار خود را به پسرش «علی‌رضا سلیمانی» هدیه داده و خود با موسیقی وداع گفت و یک سال بعد در تاریخ سی‌ام دی سال 1886 و در سن 87 سالگی درگذشت.
حاج قربان در بخشی از خاطرات اجرای موسیقی در دیگر کشورها گفته بود: «زمانی که در اروپا مشغول اجرای برنامه‌های خود بودم از استقبالی که مردم آن دیار از ساز و موسیقی ایرانی کردند، حیرت کردم. من در این سفرها متوجه شدم که مردم اروپا ما را بیشتر می‌شناسند و دوست دارند تا هم وطنان خودمان که این باعث افسوس یک هنرمند ایرانی است.
او یادآور می شود که فرانسوی‌ها از تهرانی‌ها و تهرانی‌ها از خراسانی‌ها بیشتر ما را می‌شناسند و چنان چه «بیخ چراغ تاریک است»، ما هم در دیار خودمان چندان شناخته شده نیستیم. گفته شده: در اجرای پاریس حاج قربان و پسرش، که در نواختن ساز با او هم‌راهی می‌کرد سه بار از سوی تماشاگران به صحنه باز خوانده شدند و پس از آن با احترام بسیار بر سر دست‌های حاضران حمل شدند.
نشریه «لوموند» کشور فرانسه با چاپ تصویر حاج قربان روی جلد خود این گونه آورد: «کسی که درهای بهشت را به روی غرب گشود»
منبع‌ها:
گوگل
ویکی‌پدیا
هنر و موسیقی
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
