آذین / رادیو کوچه
ایرانیان 18 ماه است با خشونت دولتی دست و پنجه نرم می‌کنند ،هیجده ماه است در فضای سرکوب و ارعابی مضاعف بر سی سال گذشته سپری می‌کنند. هیجده ماه که نه، سی و دو سال است که فرزندان این مرزو بوم به خاک و خون کشیده شده و دستگیر شده‌اند، شکنجه شده‌اند، دیار خود را ترک کرده‌اند و حقوق بشر است که باید خون بگرید بر این سامان.
مردم مصر هیجده روزه همت تمام کردند ،فقط هیجده روز، و ما پس از انتخابات هیجده ماه است که در بیم و امید چشم به معجزه دوخته‌ایم.
صحنه‌های شادی مردم را در میدان تحریر قاهره هیچ‌کس به اندازه ایرانیان درک نمی‌کند این شادمانی آرزوی لحظه لحظه‌ی ماست از این روی چنان شاد شده‌ایم گویی از آن ماست، گویی ما هیجده روزه دیکتاتور را سر نگون کرده‌ایم، هیجده روز اتحاد و پشتیبانی و هم‌صدایی همه احزاب و گروه‌ها و مقاومتی جانانه و مصمم ماندن بر هدف، کافی بود تا دیکتاتوری سی ساله را به زیر کشند. هلهله‌ای پر غرور حاکی از اراده ملی و خواست جمعی که اشک به چشمان ما ایرانیان می‌آورد .
ما ایرانیان سوای هر اختلاف نظر که با هم داشته باشیم در یک مورد همه مشترکیم ما همگی می‌دانیم چه نمی‌خواهیم، ما می‌دانیم دیگر این حکومت را نمی‌خواهیم، اعدام و زندان نمی‌خواهیم، بی‌کاری و فقر نمی‌خواهیم، اختناق و ارعاب نمی‌خواهیم،… همه این‌ها کافی نیست تا ما را رهنمون شود به سوی آن چه که می‌خواهیم؟
بپذیریم اشتباهات گذشته امان را، جایی هست که باید از عقیده و نظر شخصی به سود جمع و اراده گروهی صرف‌نظر کرد. کمی عشق چاشنی هدف کنیم، به فال نیک بگیریم هم‌زمانی پایان دیکتاتوری در مصر را با بیست و دوم بهمنی در انتظار بیست و پنجم بهمن، به فال نیک بگیریم هم‌زمانی روز عاشقان را با روزی که خواهیم آمد برای عشق به ایران .
به فال نیک بگیریم برای امید بخشیدن تا بدانیم هیچ‌چیز غیر ممکن نیست که باطل نمی‌ماند و ما بر حقیم. و باور کنیم قدرت جمع را و قدرت عشق را و ایمان بیاوریم به هدف. باور کنیم که می‌شود هیجده روزه به هدف رسید و سی و دو سال در حسرت زندگی نکرد.
برای این‌که سی سال دیگر در چنین وضعیتی نماند شاید که همت هیجده روزه کافی باشد. شاید کافی باشد به یاد آوریم آن چه بر ما گذشته و از جان و دل باور کنیم که بس است و این نیست سهم ما. آزادی دور نیست، شاید که همین نزدیکی‌ها.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
