سیمین/ رادیو کوچه
simin@koochehmail.com
در آستانه روز هشتم مارس، روز جهانی زن، هستیم و باز بازار سخن گفتن از زنان و حقوق آن‌ها و نقش حیاتی‌شان در اجتماع داغ داغ است. محفل‌هایی با این مناسبت برگزار می‌شود و تمامی فعالان از جمله اجتماعی و مدنی و حقوق بشری گرفته تا سیاست‌مداران و هنرمندان به این موضوع می‌پردازند.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
زنان موجوداتی که به‌عنوان رای‌دهنده نیمی از جمعیت کشورها هستند، اما تعداد رییس‌جمهوران زن به انگشتان دست هم نمی‌رسد. آنان همواره بخش عظیمی از اجتماع هستند تا جنبش‌ها به پیروزی برسند و تحولات بزرگ تاریخی صورت گیرد اما ردپای آنان در کابینه‌های دولت‌ها و سطوح عالی مدیریتی اجتماع به پریدگی رنگ مهتاب است. آن‌ها حامیان خوبی هستند برای همسران و فرزندان‌شان تا به پیروزی‌های بزرگ در زندگی برسند اما هم‌چنان درپس پرده باقی می‌مانند مگر آن‌که خود پویایی‌شان را به رخ بکشند.
آری این زنان این روزها هم در جریان تحولات کشور ما هم‌چنان نقشی حیاتی دارند، خون می‌دهند و خون دل می‌خورند… و در معرض توهین‌ها و تعرض‌ها قرار می‌گیرند…
اما برای من یک سوال مطرح است و آن این که آیا در پس این تحولات قرار است بانوان کشورم باز هر چهار سال به چهار‌سال برای رای دادن و هنگام جنگ و سختی برای تحمل و تسهیل ناملایمات به خاطر آورده شوند و هم‌چنان تا تاریخ ادامه دارد در پی حقوق انسانی خویش باشند؟ به راستی آیا تضمینی برای این که چنین نباشد وجود دارد؟
در برنامه امروز گفت‌وگویی دارم با «آرزو عابدینی» عضو سابق شورای مرکزی سازمان ادوار تحکیم وحدت. این گفت‌و‌گو را در حاشیه برگزاری آیین روز زن جهانی زن از سوی رسام مالزی انجام دادم و ابتدا از او از برنامه‌های پبیش‌بینی شده این مراسم پرسیدم.
این فعال زنان با اشاره به این‌که محتوای برنامه شامل استفاده از سخنان خانم منتظری(فرزند آیت‌الله منتظری) در رابطه با مصایب مادرشان در زمان حصر آقای منتظری و ارتباط تلفنی با همسر شهید همت هم‌چنین آقای شهاب الدین شیخی، جامعه‌شناس و عضو کمپین یک میلیون امضا و نمایش کلیپ‌هایی در مورد زنان است، در مورد نقش زنان در تحولات اخیر ایران، با اشاره به انقلاب پنجاه و هفت و حذف خود به خودی زنان در سیر تحولات آن می‌گوید که حکومت با یک برنامه از پیش تعیین شده زنان را حذف کرد و پس از آن به ایجاد تفرقه و اختلاف بین قشرهای مختلف از جمله زنان پرداخت که در مورد زنان مهم‌ترین مورد این اختلاف بحث حجاب بود که با تبلیغات این طور القا شد که هرکه حجاب ندارد انسان بدی است و هر که با حجاب است انسان خوبی است و …
زنان به جای این که «مرد» باشند الان به این نتیجه رسیدند که می‌توانند «زن» باشند و مردان هم مرد باشند و در کنار هم جامعه را با انسان بودن خود به پیشرفت برسانند
او ایجاد اتحاد را بزرگ‌ترین میوه جنبش می‌داند که تمام بانوان با بینش مختلف اتحاد یافتند و این اتحاد در اقشار مختلف نیز ایجاد شد. اما در مورد خانم‌ها این گونه است که آن‌ها به هم نزدیک‌تر شدند و دریافتند که آن‌چه باعث تفرقه می‌شده در واقع اختلاف سلیقه بوده است. آن‌ها توانستند اشتراکاتشان را بیابند و به هم نزدیک‌تر شدند و این نزدیکی حکومت را بیش از حد می‌ترساند.
خانم عابدینی با اشاره به این که اولین شهیدی که دنیا را تکان داد «ندا» بود و نشان داد که یک زن به واسطه روح لطفیی که خداوند در وجود او قرار داده برای همه عزیز است، می‌افزاید: «زنان به جای این که «مرد» باشند الان به این نتیجه رسیدند که می‌توانند «زن» باشند و مردان هم مرد باشند و در کنار هم جامعه را با انسان بودن خود به پیشرفت برسانند.»
وی در بخش دیگری از سخنانش می‌گوید که می‌بینیم که خانم رهنورد نیز از روح زنانگی خودش برای فعالیت استفاده کرد و این که او را به همراه همسرش دستگیر کرده‌اند نشان می‌دهد که چقدر این حضور مهم بوده هم‌چنین درمورد خانم‌ها کروبی، تاج‌زاده، امرآبادی و جهادی که شوهرانشان نیز در زندان هستند این اتفاق افتاده است.
عضو اسبق شورای مرکزی سازمان ادوار تحکیم وحدت، در مورد این‌که چه باید کرد تا تاریخ تکرار نشود و زمانی که باید زنان به حقوق خود برسند، به دست فراموشی سپرده نشوند، با اشاره به سخنی از یک فیلسوف غربی که «ایرانی‌ها حافظه تاریخی ضعیفی دارند» می‌گوید: «مهم‌ترین کاری که جنبش انجام می‌دهد این است که قرار است حافظه تاریخی‌مان را بازیابیم تا اتفاقات ناگوار تاریخ دوباره تکرار نشود و استفاده کنیم از آگاهی‌هایی که اکنون جامعه به آن رسیده است. الان جمعیت آگاه و تحصیل‌کرده بسیار زیادی در خارج از کشور زندگی می‌کنند و پس ار پیروزی تمام این‌ها به کشور باز خواهند گشت و تمامی ذخیره‌های خود را با سخاوت تمام به کشور هدیه می‌دهند و مطمئن هستم که دیگر تکرار نخواهد شد این از دست رفتن حافظه تاریخی ما… »
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
