شهرزاد کریمی/ رادیو کوچه
دیروز یعنی نهم اردیبهشت روز جهانی رقص بود. سازمان یونسکو روز جهانی رقص را برای نخستین بار در سال ۱۹۸۲ میلادی به رسمیت شناخت.
فایل صوتی را از اینجا بشنوید
در بیشتر نقاط جهان مراسم‌های مختلفی در همین رابطه برگزار شد. رقص هنری است ناب که علاوه بر این‌که تمرکز و هوش و بالایی برای اجرای آن در سطح حرفه‌ای و خصوصن تک نفره نیاز است به دلیل این‌که همه بدن را درگیر می‌کند یکی از بهترین فعالیت‌های بدنی است. تلفیق فکر و ابداع و فیزیک بدنی. ترکیب جسم و روح.
از طرفی به کرات درباره این‌که این هنر بهترین روش برای آموزش به کودکان است تاکید می‌شود. در مدارس پیش دبستانی و دبستانی معلمین به شکل‌های مختلف از رقص خصوصن باله برای رساندن مفاهیم آموزشی به کودکان بهره می‌برند.
همان طور که همه می‌دانیم سال‌هاست رقص در ایران حرام اعلام شده. خصوصن رقص بانوان در برابر مردان. حتا بعضی از مجتهدین رقص را به طور کل حرام می‌دانند. این‌که انتظار داشته باشیم رقص به این زودی‌ها در ایران مجوز پیدا کند مطمئنن ساده لوحانه است. بگذریم که کلاس‌های بسیار زیادی به صورت زیرزمینی و خصوصی و یا در قالب ورزش‌هایی مثل ایروبیک در جریان است. ولی به دلیل همین قانونی نبودن و نبود نظارت بر آن‌ها، چارچوب درستی چه از لحاظ کیفیت و چه از لحاظ تعیین قیمت‌ها ندارند. ولی با همه این‌ها حجم علاقمندان به این هنر در ایران نشان‌دهنده این است که این نیاز احساس می‌شود.
اما از طرفی نه تنها گوش شنوایی برای شنیدن این خواسته‌ها و صدا‌ها نیست بلکه هرازچندگاهی مسئولی پیدا می‌شود که این روزنه‌های کوچک را هم به هر نحوی ببندد.
از آن جمله می‌توان نام برد از صحبت‌های مسئول بسیج بانوان درباره رقص در مهد کودک‌ها:
وی گفته:
رقصی که در مهدکودک‌ها به فرزندان ما آموزش داده می‌شود، زمینه‌ای برای اتصال آن‌ها به گروه‌ها و فرقه‌های انحرافی در سن نوجوانی است. رییس سازمان بسیج جامعه زنان «آموزش‌های نادرست» در مهد کودک‌ها را موجب ترویج سبک زندگی غربی در میان خانواده‌های ایرانی دانسته است. به گفته وی در اکثر مهدکودک‌های کشور شاهد آموزش رفتاری غلط و به دور از شئونات اسلامی هستیم.
اصلانی در ادامه اظهار کرده بسیاری از مهدکودک‌های کشور از الگوی یونیسف پیروی می‌کنند و با برگزاری جشن‌هایی که قسمت اعظم‌شان را رقص و پایکوبی تشکیل می‌دهد تلاش دارند روحیه کودکان را شاد و سرزنده نگه دارند که البته کاملن در اشتباه هستند. اصلانی معتقد است: رقص و عادی شدن روابط بین دختران و پسران که امروزه در مهدکودک‌های کشور انجام می‌شود به دور از سبک زندگی اسلامی است.
به همین راحتی این بانوی بسیجی تکلیف رقص و شادی را برای کودکان ایرانی مشخص کرده است! در چنین شرایطی کار برای رقصنده ایرانی بقدری سخت می‌شود که ناخواسته یا باید شغلش و هنری که برای آن زحمت کشیده را ترک کند و یا این‌که ترک وطن کرده و در جای دیگر به دنبال آرزو‌هایش باشد. اگر بر فرض این رقصنده یک بانو باشد مسلمن سختی‌ها برای او چندین برابر است. و در نهایت در صورت ماندن در بهترین حالت ممکن در حد مدرس یکی دو باشگاه یا مهد کودک باقی خواهد ماند و دیگر هیچ.
«نوشته فوق می تواند نظر نویسنده باشد و الزامن نظر رادیو کوچه نیست»
